Wiesz jak to jest jak wszystko zwala się na głowę? Jak człowiek skazany jest sam na siebie a wokół nikogo kto byłby w stanie pomóc w jakikolwiek sposób? Jakie to uczucie gdy budzisz się i wiesz, że kolejny dzień i tak spędzisz w domu ... Nie masz z kim nawet porozmawiać i z dnia na dzień zamykasz sie w sobie co raz bardziej dusząc w sobie każdą , nawet najdrobniejszą z emocji i uczuć... Jesteś sam , straciłeś swój sens i kierunek . Nic w tym przyjemnego prawda ? Tak , dokładnie zdaje sobie z tego sprawę i to w każdej sekundzie i przy najmniejszej z wykonywanych czynności. Ludzie odchodzą , ty tęsknisz z każdym oddechem co raz bardziej , za uśmiechami , za dotykiem , za wzrokiem , za śmiechem , za głosem... Mogłabym wymieniać tak w nieskończoność. To przykre gdy osoba przy której byłeś na prawdę szczęśliwym odchodzi . Zostawia Cię z czymś z czym zacząłeś walczyć i się temu wszysykiemu postawiłeś a teraz znów się poddajesz i cofasz na sam początek gdzie nie wiedziałeś jak sobie poradzić i co z tym wszystkim zrobisz . Każdy w kółko mówi,że dasz rade prawda ? Że wyolbrzymiasz , że przesadzasz. Ale ty wiesz , że tak nie jest . Wiesz , że serio czujesz się jak gówno , jestes bezsilny , bez pomysłu na życie . A depresja ? No tak . To tylko taki dodatek nie... Wiesz , że nie jest dobra ale się w niej pogrążasz. Nie śpisz nocami , płaczesz w poduszkę i czujesz sie kompletnie żałosna bo co jak co ale wiesz , że i tak sobie sama nie poradzisz. Życie . W zasadzie czym ono jest ? Jeśli tak ono ma wyglądać to ja z chęcią podziękuję. A tak przy okazji to wiedz , że nic ani nikt nie jest w stanie mi Ciebie zastąpić.