with every heartbeat 

moje słońce, które świeci dla mnie już 12 lat! <3 jakie to niesamowite, że przez ten cały czas, chociaż bywało pod górkę, nigdy tak naprawdę się nie pokłóciłyśmy.

chyba za mocno kocham tę buźkę.

nasze serce zawsze kojarzyło mi się z autobusem. autobusem pełnym identycznych miejsc, obleczonych niebieską tapicerką. z czasem te miejsca zajmowane są przez różne osoby, które wkraczając do autobusu zmierzają w podobnym kierunku do nas. i tym razem nie od ciebie zależy kurs - ale od was wszystkich. tworzycie swoją własną drogę, swój własny cel. i tak jak w komunikacji publicznej zdarzają się osoby, które nie szanują swoich siedzeń, rysują po nich, niszczą je, tną tapicerkę zostawiając ślady, których nikt już nie naprawi. i wtedy pojawia się przystanek i te osoby wysiadają. ale na szczeście pojawiają się nowe. i tak samo jest w naszym życiu, przez które przewiną się jeszcze dziesiątki twarzy, a odejść mogą te, po których najmniej się tego spodziewamy. 

***

nie mogę spokojnie zasnąć od... ile to już będzie? 5 miesięcy? co daje razem kilkadziesiąt nieprzespanych nocy, może więcej. krążąc bez celu po domu wylewam do zlewu nietkniętą kawę. nie włączam telewizora, wyłączam komputer - za dużo jest tam niego. wychodzę na papierosa i patrzę się na las roztaczający się przed moim domem. a kiedy człowiek się tak gapi, gapi bez celu, zaczyna myśleć. wracam na ziemię, schodzę do kuchni, słucham ze smutkiem o następnym wypadku samochodowym, w którym zginęli młodzi ludzie, by po chwili przywołać się do porządku. pieprzysz, julia. gówno cię to obchodzi. jak wszystko, od jakiegoś czasu. bardziej czuję, niż widzę, jak powoli moje życie wymyka mi się spod kontroli, postanowienia, że z tym wygram, zaczynają blednąć a ja wracam do poprzedniego stanu.

mogłabym trafić do piekła, by jeszcze raz zamknąć twoją dłoń w swojej.

czy nawet spaść do nieba.