Boję się. Boję się, że nigdy nie przestanę Cię kochać. Boję się, że nigdy nie uwolnię się od Ciebie, niezależnie od tego, jak bardzo tego pragnę. Boję się, że nie doczekam się dnia, w którym nie będę za Tobą tęsknić. Boję się, że oszaleję z tej tęsknoty.

Poprawka.

Ja już o s z a l a ł a m.

Dogłębnie.

Najbardziej jak się da.

Boję się, że już zawsze będę zasypiać, myśląc o Tobie i co by było gdyby, co by było z nami. Boję się, że ciągle będę rozkładać naszą historię na części i atomy, by widzieć dokładnie, przed sobą, najprawdziwiej, te błędy, które nam się wkradły, które zniszczyły wszystko, które oddały ostateczny cios. Boję się, że już zawsze będę samotna, kiedy Ty będziesz szczęśliwy z n i ą. Boję się, że już zawsze z przyzwyczajenia będę robić dwie herbaty. Boję się, że moja wiara, naiwność i nadzieja, trzy przyjaciółki, nigdy mnie nie opuszczą. Boję się, że już nie wpuszczę nikogo do swojego życia tak jak Ciebie. Boję się, że zawsze będę porównywać innych męzczyzn do Ciebie. Boję się, że już na zawsze pozostanę tą żałosną dziewczynką, która została skrzywdzona, której wbito nóż w serce, która za bardzo wierzyła w najpiękniejsze obietnice świata, która mało wiedziała, a dużo sobie wyobrażała, która kochała i wierzyłam, że to jest, że to dar od Boga.

A najbardziej boję się tego, że

o mnie zapomnisz,

schowiesz do zakurzonego pudełka,

wyrzucisz gdzieś daleko,

zatopisz na dnie swojego umysłu,

spalisz ze swojego serca,

sprzątniesz ze swojej duszy,

ale kochanie,

ja tu jestem,

ja tu czekam,

i czekać będę,bo

tak żałośnie Cię kocham, że nienawidzę siebie za to.