Wyzwanie - Dogoń moje myśli 

Myślę o Tobe, myślę o was. Jakby nie patrzeć jest to dość spory kawałek mojego życia. Otaczacie mnie, gdzie nie spojrzeć Cię widzę.

Ostatnio o Tobie myślałam, siedząc obok niego. Chciałam umówić się na kawę. Po tylu latach już chyba się nie znamy, choć kiedyś wiedziałam co robisz, o jakiej godznie. Wydawało mi się, ze wiem jak myślisz, wiem jak czujesz& Eh& nie wracajmy do tego. Umówmy się na kawę i twierdźmy, że nic się nie stało, gadając o rzeczach najniższej wagi. Nie umówimy się na kawę. Przecież Ty nie lubisz tego czarnego ścierwa. Co innego gofry. Tak& to może się udać. Może na nowo będzie dane mi Cię poznać. Co prawda tylko na godzinę w Italii, ale chyba już nawet nie chcę więcej.

Choćbym strasznie chciała wyrzucić Cię z pamięci, ciągle wracasz. Pojawiasz się, gdy już myślę, że nic nie czuję. Cześć, co tam? Właściwie po staremu, a u Ciebie? No bo przecież nie zrelacjonuje całego dnia& że czekam na wieczorny telefon, że kupuje bilet i jadę  oczywiście nie do Ciebie. Czy to było złośliwe? Chcesz wzbudzić we mnie zazdrość? Nie wiem. Nie rozumiem. Właściwie to tak. Zdychaj z zazdrości. Klnij na zło świata, jak ja klęłam na Twoje demony, albo weź swoje legiony i zdobądź to, czego chcesz. Nie wiem czego chcesz. Właściwie nigdy Cię nie znałam. Wiem jednak, że jak sobie coś zakodujesz we łbie to stanie się Twoją prawdą. Idź. Byle z bogiem. Nie mam pojęcia którego wybierzesz, ale mam nadzieję, ze nie będzie cuchnął zgnilizną.

Mój bóg& nie ma w dłoniach błyskawic. Nie każe mi padać na kolana, nie& On tylko czasem powie& uśmiechnij się do niego.

A przy Tobie ostatnio częściej się uśmiecham. Nawet nie tyle do samego Ciebie, przecież nie siedzisz obok, ile do wizji jakie roztaczasz. Jesteś marzycielem? Lubię żyć marzeniami. Gonienie ich daje mi sens. Usiądziemy, w miejscu którego nie znam i & resztę się zobaczy& reszta to marzenia