anonim 

Muszę iść, zarobić. Bo mnie wyrzucą, na zbite żebra i tyłek zgrabny. Muszę wyjść. Bo mnie nikt nie zniesie na świecie, jeśli będę równie marny. Pukanie ubiega realizację. Spoglądam na kalendarz i wiem. To nie oni. To też nie sąsiadka – mąż w domu. Zza granicy przecież, nie pacierzem obrabia pole własne. Ktoś dostaje zwrot z urzędu. To za mnie, może? Tak. To za nerwy. Wyceniono mnie na ponad tysiąc pięćset złotych. Kurwa, to za te słowa, co je wyrzucam na prawo i lewo. O Żesz… to moja nagroda z konkursu na wiersz. Nie muszę wychodzić. zarobić Bo nie wyrzucą mnie na nic, dziś ani jutro. Tylko pisać, mogę – ku przestrodze to mówię pisarzom, pijakom i podróżnikom. Znajdźcie sobie inne życie, choćby na siłę. Choćby nagroda kusiła, lub nie kusiło nic.