Pamiętniku...

Jutro czeka mnie jeden z najgorszych dni w moim życiu. Pogrzeb mojego dziadka....

Nowy rok zaczynam z przytupem...

Pogrzeb, rozwód, który sprawia mi ból...

Wmawiam sobie, że będzie dobrze, że przecież prowadzę nowe życie. Mam faceta i na pozór jestem szczęśliwa, ale no właśnie na pozór... Stwarzam pozory i robię dobrą minę do złej gry. Jutro za rękę na pogrzebie będzie trzymał mnie mój nowy partner, a ja bym chciała, żeby to był mój mąż... Nigdy nie podam mu prawdziwego powodu, dla którego złożyłam pozew rozwodowy, nigdy nie dowie się, ile nocy przepłakałam. Pamiętam dzień, w którym spakował swoje rzeczy. Było późno, stałam w drzwiach naszej łazienki i obserwowałam, jak z szafy pakuje swoje ciuchy do toreb. Ten dzień jest naszym końcem, końcem miłości która trwała pięć lat... Nigdy nie sądziłam, że aż tak bardzo kocham męża, dopóki go nie straciłam... Teraz jest za późno... Jeszcze mąż prawdopodobnie zaczął nowe życie, ze swoją byłą kobietą... Zdjęcia z sylwestra, które zobaczyłam, rozerwały mi serce. Codziennie utrzymujemy kontakt, bo łączy nas synek. Najwspanialszy, najukochańszy i wymodlony nasz syn...

Każdego dnia patrzę w jego małe oczka, patrzę na jego śliczną twarz i widzę jego tatę. Nie radzę sobie z niczym... Nowe problemy, smutki i te całe gówno, które wylało mi się na głowę... Tęsknie... Tęsknota mnie zabija...