Welcome to Qlimax 

Jak łatwo jest uwierzyć w jakąś - jak się okazuje - przykrą i podłą bajkę.

Jedyne co sobie tłumaczę teraz żeby poczuć się lepiej to jest "łokurna ale jestem ładna". 

Płytkość i powierzchowność - zwykle się tym brzydziłam, ale w końcu chyba trzeba się dostosować. Przestać brać wszystkich i wszystko na serio, skoro do tej pory cały czas życie stroi sobie ze mnie żarty. 

Nawet nie wiem, jak to ubrać w słowa i skomentować. Jest mi tak jakby nijak. Połowa tego roku i końcówka poprzedniego to jeden wielki emocjonalny hell of a mess. Czuję się jak mustang z Dzikiej Doliny który uciekłszy z jednej niewoli zaraz dostaje się do drugiej, chociaż w wiosce indian Lakota teoretycznie odnalazł spokój i miłość.

Plany na ciąg dalszy gdzieś umarły. Załamują się gdzieś między tym czego chce moje serce, co moja głowa myśli, że będzie dobre i tym czego oczekuje ode mnie mama. Już nawet mi się nie chce. Może mogę bronić się we wrześniu - chociaż jeszcze walczę. 

Chciałabym umieć mieć wszystko gdzieś. Tak się ponoć łatwiej żyje.