Dziś jest zimniej niż tamtego dnia. Unoszę się 30 centymetrów ponad chodnikami i ulicą. Obok mnie, tuż przy, powoli stąpa Narkotyk zostawiając za sobą trwałe Ślady. W powietrzu czuć wilgoć pobliskiego jeziora. W tle niepokojący tłum. Stoją Chłopacy. Deszcz zrasza włosy. A to dziwne. Bo akurat jesteśmy zaraz obok domku gdzieś na plaży. Ja siedzę na tarasie i patrzę się na Morże. Cudownie odgrywa rolę tła. Idziemy dalej, obok przejeżdżają samochody. Wszystko dzieje się tak szybko, mimo że zatrzymał się Czas. Mam zimne dłonie, ale w środku czuję żar. Cudowna, błoga Cisza i Ogień, trawiący myśli. Szyja smakuje morzem, włosy pachną morzem. Włosy pachną spalenizną. Cudowny koncert, cudowne łzy. Pamiętam zapach W ogrodzie, z którego zerwałem kwiatka. I tę szkolną salę. I zieleń kapsli. Z jak prostych rzeczy powstać mogą artefakty. Te strasznie cięły dłonie, gdy zaciskało się je zbyt mocno. Jednak jakoś tak nad tym wszystkim góruje Widokówka z dachu. Każdego. Bo w tym miejscu nie chodzi tylko o miejsce. Pamiętam, że raz z niego spadłem. Na dole działy się okropne rzeczy. Pamiętam wszystko.

Hah, usnąłem. W międzyczasie na podłogę rozlał się dzban liter. Niech spija je ziemia. Chyba wyrzuciłem już wszystko, choć to tylko trzy zespoły, dziewięć piosenek. Nauczony doświadczeniem oświetliłem reflektorami to, co skryte. W końcu nie piszę tego tylko dla siebie. Przeszedłem stare ścieżki, obejrzałem stare widokówki, potknąłem się o stare kamienie. Dowiedziałem się, że życie jest piękne. Dziękuję za wszystko, co ukształtowało to, kim jestem. Za to, że patrzę na świat trochę inaczej niż inni. Za wspomnienia, których nikt inny nie posiądzie. I jeszcze tylko kilka łez uronię nad tym, kim się nie stałem. Czego nie zobaczyłem. Nad wspomnieniami, których nie dotknąłem. Czy jestem ogarnięty? Póki co jeszcze nasycam się powietrzem. Jeszcze kilka haustów dymu. Jeszcze pare godzin. Tak mało brakowało, a w sylwestra byłaby pełnia. Dobrze chociaż, że w kwietniu mamy nów.