szklanych tulipanów pęk 

W końcu jestem, nie było mnie uchuch bardzo długo. Alee jakoś nie było okazji pisać.

Jak jest?? Tak sobie. W okresie tych paru miesięcy, w których mnie nie było bardzo dużo się zmieniło. Świnoujście, internat, szkoła. Chyba nareszcie zaczęłam poznawać ludzi takimi jacy są. Jakoś do tej pory żyłam w bajce, zawsze ktoś był i jakoś nigdy nie miałam styczności, z takimi ludźmi. Aż tu nagle szok. Zderzenie z rzeczywistością. Nieciekawie!! Ale tak jest zawsze kiedy jest super i wszystko się ekstra układa to musi się coś zepsuć, zawalić MUSI!! Nie będę sie rozdrabniać, ale brakuje mi pewnych ludzi, brakuje mi października i listopada. Jak wszyscy się ze sobą przyjaźniliśmy. Dziś nasze relacje są na cześć, cześć. Może się jeszcze ułoży? Niewiem raczej już na to nie liczę. Poznalam nowych ludzi i tu po prostu żyję w internacie dzięki Patrycji, Asi i Paulinie. Niestety są też osoby dzięki. którym muszę spojrzeć prosto w oczy życiu i nie przejmować się zdaniem i opinią osób, które mimo iż mnie nie znają mają czelność oceniać. Jedyne co mogę im powiedzieć to pocałujcie się głęboko w dupe!! I dziękuję Patrycji <3 bo ona mi to uświadomiła. I siedząc w domu i się kurujac doszłam do wniosku, że nie ma co się przejmować bo jak to ona powiedziała "Tacy ludzie byli, są i będą a ja muszę przestać się nimi przejmować bo oni nigdy się nie zmienią.

Naprawily się też relacje z moją kochaną Paulinką :* jednak szczerość robi swoje i po mimo kłótni to można wrócić do starej przyjaźni.

Cieszę się, że mam tez zaufane osoby w kalsie. Nareszcie zrozumialam, że nie da się wszystkim dogodzić i lepiej mieć pare zaufanych osób niż zgraję kłamców i oszustów. Nie można przecież przypodobac się wszystkim bo tracimy samych siebie.

Nareszcie do tego doszłam trochę późno, ale zawsze:)

W poniedziłek wracam (o ile mama mi na to pozwoli, i nie powie, że jeszczę muszę się kurować) mam nadzieję pewniejsza siebie!!

Papapa:*