człowiek w niektórych sytuacjach czuje się strasznie niedoceniany . zostawiony na pastwę beznadziejnego i nie liczącego się z nikim i niczym losu . udaje silnego , nieustraszonego , a tak naprawdę jest kruchy i pełen strachu . przed czym ? samotnością , brakiem celu i sensu życia . wie , że jest niedoceniany , że nie ma obok siebie nikogo . absolutnie nikogo , komu może się zwierzyć , powiedzieć , że kocha .. . i taki człowiek staje na uboczu wszystkich spraw , zostawiony samemu sobie . próbuje wierzyć , że wszystko w końcu się ułoży , że jego wzrok , podpowie właśnie ' tej osobie ' , że ta druga jest w stanie oddać za nią wszystko . to jednak tylko urojona nadzieja i marzenie , które nigdy się nie spełni . jestem właśnie na " etapie " użalania się nad sobą . mówienia , że jestem najbrzydsza , najgłupsza itd . wiem , że to jeszcze chwilę potrwa , taka jest kolej rzeczy ale muszę się z tym uporać . pokazać sobie , że nic nie jest w stanie nade mną panować , aż tak długo . iż świat nie jest uzależniony tylko od niego . muszę uwierzyć sama w siebie , aby wszystko odbudować , uprać się z przeciwnościami . chcę stanąć na " mojej nowej drodze " z wyprostowaną głową i pewna siebie , wierząca , że mogę zrobić wszystko . pokonać każdego , zakochać się bez opamiętania w kimś innym . 

kochani ! 

skąd się bierze w człowieku tyle siły , kiedy wydaje się zupełnie przegrany , stracony , omotany tysiącami sprzeczności . i wtedy zatrzymuje się w chaosie , przystaje , nasłuchuje , i wyłapuje tę jedną wdzięczną nutę , która go prowadzi w życie , trochę po omacku , lecz dobrą drogą .