Tak, oto gruba ja.

Wróciłam z Londynu, dowiedziałam się, że przytyłam. Miło to usłyszeć... 

Nie mam zamiaru Was okłamywać, ale nie odzywiałam się tam zbyt zdrowo. Na śniadania jadłam tosty, obiady/kolacje to były zawsze jakieś gotowe potrawy z mikrofali, a kiedy nie jadłymy w domu - szłyśmy na pizze, albo do KFC, czasami zdażało się to nawet 2 razy dziennie, spędziłam tam miesiąc, także trochę się tam objadłam. Wieczorem codziennie ciastka, chipsy i inne londyńskie slodkości. 

Jestem osobą bardzo leniwą, która najchętniej przeleżalby cały dzień przed telewizorem albo oglądała amerykańskie seriale na komputerze. Silna wola też nie należy do moim cech...

Ważę chyba równe 60 kg, choć nie ufm do końca mojej wadze, w każdy razie nie mam wielkich oczekiwań, pragnę żeby ta waga pokazała pewnego dnia 55 kg, wtedy będę już szczęśliwa. 

Wzrostu mam 170 - 172, sama do końca nie wiem. W tym roku kończę 18 lat.

Wiem, że do tego potrzeba dużo pracy i diety, a ja nie mam pojęcia jak się za to zabrać + wszędzie napotykam się na jakieś problemy.

Nie mam zamiaru mówić o moich planach nikomu, nawet w domu, co jest dodatkowym utrudnieniem. 

Moja mama już nieraz mówila mi coś o mojej wadze, dlatego nie zamierzam jej o tym informować, ale nie wiem co zrobić np. z obiadami, chyba po prostu będę jadla mniejsze porcje, wielu rzeczy na szczęście nie jem, więc chociaż to ułatwia sprawę. 

Nie wiem co z innymi posiłkami, może coś wymyślę, zobaczę co wy jecie i może coś wykombinuje. 

Z ćwiczeniami może będzie trochę łatwiej, bo mogę je robić w pokoju gdzie nikt nie zauważy. 

Uwielbiam jeść, często jej po prostu z nudów, to będzie mój największy problem, ale postanowiłam nic nie jeść po godzinie 15, moja koleżanka tak kiedyś zrobiła i po wakacjach prawie jej nie poznałam, nie wiem czy to będzie dla mnie zdrowe, nie wiem czy mnie to obchodzi, mam nadzieję, że będzie skuteczne. 

Rozpisałam się bardzo, a pewnie i tak nic z tego nie wyjdzie, bo nie mam silnego charakteru...