Kiedyś muszę przestać się izolować. Wyjść. Poznać kogoś. Czuć się dobrze.

Ale nie mogę. Myślałam, że to wszystko jest za mną. Jestem dorosła, sama się utrzymuje,

zaraz kończe szkołę i ide do pracy, ale tak nie jest. Dalej jestem tą głupią

pietnstolatką, która preowadziła tego bloga. Obiecawałam sobie, że tak nie będzie.

Miałam się leczyć, ale nie jestem w stanie wyjść z domu i powiedieć komuś obcemu

o tym wszytskim. Właściwie to co ja czuję? Wszytko? Pustkę? Tęsknotę? Sama nawet nie wiem.

Więc jak ktoś ma mi pomóc skoro jak nawet nie wiem jak opisać mój stan.

Czasem chciałabym zostać wiecznie na moim materacu w rogu pokoju. A czasem mam

ochotę poznać kogoś, zakochać się. Ale tak na prawdę się zakochać. Z wzajemnością. Czuć miłość.

Nie potrafie tego. Wszytko komplikuje. Bo tak mi łatwiej. Odrzucam każdą pomoć.

A jak przychodzi co do czego to kłamie i oszukuję, mówiąc, że jest spoko. Przecie u mnie zawsze jest

spoko i okej. ZAWSZE. Nigdy się nie przyznam do tej pustki. Bo po co mam mówić o sobie.

Porozmawiajmy o Tobie. Jesteś ciekawszą osobą. Masz życie towarzyskie. Wychodzisz do ludzi,

a nie tak jak ja sedzisz całymi tyodniami w domu i nie wychodzisz bo nie jesteś w stanie.

Bo boisz się. Bo paraliżuje się strach. Lęk. Nienawiść.

Więc tak, u mnie spoko. Porozmawiajmy o Tobie.

Co u Ciebie, jak w szkole, jak chłopak, jak życie?

Bo u mnie spoko.

"She was a lesson I had to learn

[...]

I used to try to forget her,

but now I smile when I remember..."

https://www.youtube.com/watch?v=B9zTaNZ_n5s