Joanna Jahns 

W sumie mogę wiedzieć więcej o miłości, ale jeszcze więcej wiem o tym, jak maleńki krok ją dzieli od nienawiści. I to jest sprawdzone.

Nie wiem, co pokochałam w Tobie, a nawet jeśli kiedyś się o tym przekonam, nigdy tego nie pojmę. Był taki moment w ciągu ostatnich dni, kiedy zamknęłam oczy, osunęłam się na podłogę i z uśmiechem na ustach wyliczałam wszystkie czynniki, które sprzyjały mojemu uczuciu. Myślałam wtedy, że to właśnie to jest tym, co mnie przyciągnęło. Że to to, co mnie porwało w Tobie. I nieprawda. Nieprawda największa ze wszystkich nieprawd.

 a) nie mogę Ci wybaczyć, że ranisz mnie z premedytacją

 b) nie mogę Ci zapomnieć, że śmiejesz się prosto w twarz 

 c) nie mogę Ci powiedzieć, że nie powinieneś - Ty POWINIENEŚ to wiedzieć

 d) nie mogę Ci obiecać, że wszystko będzie dobrze

i nie obiecam Ci, że wszystko będzie dobrze. Wrze we mnie wiele emocji, których nie kontroluję. Nigdy nie chciałam Cię skrzywdzić, ale nie chciałam też, byś Ty chciał mnie skrzywdzić. Ale zrobiłeś to. I robisz to dalej. I nie myślisz, czy to dobre, po prostu to robisz. Mówię do Ciebie? Ohh tak, mówię. Uśmiechaj się głupkowato i pokaż, jak to po Tobie spływa. Widzisz łzy w moich oczach? No przecież zapytaj setny raz, dlaczego płaczę, a potem znowu dowal słowem, przez które nie będę mogła się pozbierać.

 Ty zasługujesz na to uczucie? Ty naprawdę zasługujesz? Ja nie wiem. Ty zrób rachunek sumienia. Byłam z Tobą i przy Tobie niezależnie od tego, ile złego się między nami wydarzyło, z mojej czy Twojej winy. Wybaczyłam wszystkie złe słowa i wbrew pozorom to ja dałam szansę Tobie, nie odwrotnie. Ja jestem dobrą dziewczyną? Jestem dobrą dziewczyną, ale nigdy się o tym nie przekonasz. Dlaczego? Bo Ty tę dobrą dziewczynę już straciłeś

 Tak jak kiedyś powiedziałam, dopóki żywię do Ciebie uczucia na miarę świętości, nie zrobię nic złego. Przekrocz pewną granicę, a obudzi się we mnie szatan, którego jeszcze nie znasz. I żaden Bóg mnie od tego nie odwlecze. Rozumiesz? We mnie drzemią demony, o których nie masz pojęcia. Każda człowiek w pewnym momencie pęka. Nie możesz mnie oceniać po tym, co robię w emocjach. Powiedziałam coś złego? Nie, dopóki Ty się na to nie odważyłeś. Zrobiłam coś złego? Jeszcze nie na tyle, byś mógł to uznać za krzywdzące.

 Naprawdę, najbardziej na świecie, pomimo miliona słów, które już ode mnie usłyszałeś. Pomimo tego, jak lezałeś obok mnie i opowiadałeś mi wszystko to, co tak bolało, bo bolało przeciez. Bo każda kobieta chce byc tą jedyną, nie jedną z wielu. A ja słuchałam o tym jak jestem jedną z wielu, nie widziałeś jak zaciskam usta, bo odwróciłam głowę. Chciałam Ci przerwać, ale chciałam też wiedzieć wszystko. To był moment szczerości, którego nigdy nie zapomnę. Pomimo tego, co powiedziałam- że jesteś mi najbliższy, że jesteś mi najdroższy. Że zrobię wszystko i dam Ci wszystko i wszystko będzie w końcu dobrze. Pomimo to, co zrobiłam z Tobą. Co zrobiliśmy razem. Ja dziś Cię nie potrafię widzieć jednoznacznie. Nie jesteś tym człowiekiem, który stał przede mną rok temu, którego trzymałam za nadgarstek i do którego mówiłam, a Ty chciałeś wciskać mi batona do ust, żebym już się uciszyła. Nie jesteś tym człowiekiem, z którym wracałam dłuższą drogę do domu, byleby spędzić z nim jak najwięcej czasu.

 Miałam Cię za przyjaciela. Za dobrego chłopaka, na którego zawsze będę mogła liczyć, chociaż kiedy wyciągałam do Ciebie rękę, zawsze ją odpychałeś. I nic więcej nie chciałam; a to i tak za wiele, żebyś mógł. Żebyś był. Nawet patrząc na to, ile usłyszałam od Ciebie: jesteś ważna, jesteś mi bliska, zależy mi. Teraz mówisz: niczego od Ciebie nie oczekuję. Nie oczekujesz. Nie oczekiwałeś miesiąc temu ani dwa ani pół roku ani rok temu. A mimo to w jakiś sposób brałeś ode mnie wiele. A przede wszystkim zabrałeś mi dobrą energię. Spokojny sen. Dobry dzień. Miły wieczór. Zaskoczenie. Spontaniczność. Uśmiech. I w końcu nadzieję.

 Zastanów się, nie będę wyliczać Twoich imion, pozostań anonimowy. Zastanów się, proszę.