Nie mam zamiaru ani ochoty się przedstawiać. Bloga stworzyłem w celu zapisania swoich myśli i przeżyć, aby w przyszłości do nich wracać.

Kolejna noc podczas której nie mogę spać, zdecydowałem się coś napisać.

To były najgorsze wakacje. Zobaczyłem jacy ludzie potrafią być naprawdę, jak dziewczyna, która mówi Ci, że nie potrafi bez Ciebie żyć z dnia na dzień zaczyna Cię olewać, aż wkońcu porzuca mówiąc Ci "dasz sobie radę".

Nie dam.

Za bardzo się przyzwyczaiłem, nie potrafię się pozbierać. Nigdy nie mogłem zapamiętać swoich snów, dzięki Tobie już dwa razy pod rząd śniło mi się, że do Ciebie piszę, że Cię ptorzebuję. Po przebudzeniu tylko szklanki w oczach i Twoje słowa kierowane do tamtego chłopaka: "chyba kpisz".

Zawiodłaś mnie, jak nigdy nikt.

Nie odzywamy się do siebie już ponad miesiąc, jest mi cholernie ciężko, dręczy mnie bezsenność. Przykro mi, że potrafiłaś o mnie zapomnieć i zastąpiłaś mnie, swoją koleżanką. Zastanawiam się, czy podczas ostatniego spotkania gdy pytałaś mnie o nuty, sprawdzałaś mnie. Widziałem zdjęcia z gimnajzum jak grasz na instrumencie, więc nuty znałaś, dlaczego jednak zadałaś mi to pytanie? Narobiłaś mi nadzieji, większej niż dziewczyna która odważyła się napisać do mnie "między nami nic więcej niż przyjaźń nie będzie, okej?". Mówiłem Ci o tym, ale chyba to zlekceważyłaś. Brakuje mi Ciebie, Twojego głosu i niebieskich oczu.

Nie Ty jedna mnie zawiodłaś.

Jak to możliwe, że koledzy którzy się znają od podstawówki prowokują siebie do samobójstwa? Nie mieści mi się to w głowie.

Prowokowanie, a następnego dnia wszystko gra. O co chodzi? Jak można wyjechać i przez cały czas sobie ubliżać?

"Gdyby nie to, że nasze plany utonęły w planach
i tak ci powiem przepraszam
bo nie chciałem tego mówić głośno
i próbuję się ogarniać,
ogarniać...
Ja wciąż żyję miłością, tak."

Boję się...boję się, że znowu mi się przyśnisz i od rana będę chodził przybity. Ciekaw jestem jak sobie dajesz radę w nowym liceum, Twoje nowe zdjęcie też widziałem, mimo, że Cię usunąłem ze znajomych.

Tęsknię.