Poradzę sobie bez Ciebie. muszę 

Z dnia na dzień jest coraz gorzej. Nie potrafię się na niczym skupic, nie potrafię przestac o Nim myślec. Siedzę i patrzę co robi. Uśmiecha się, możliwe że jest szczęśliwy. Wiem, nie mogę go miec. Właśnie to mnie rozpierdala. NIE MOGĘ MIEC NIKOGO, kiedy tak bardzo tego potrzebuje.

udawanie, że nic nie czujesz nie sprawi, że uczucia znikną.

Możesz przyjść i pozbierać mnie z podłogi, albo położyć się obok.

est coraz bardziej duszno.. i ah, dłużej nie dam rady, nie wytrzymam. dlaczego, powiedz mi dlaczego wciąż nie mogę zrobić kroku na przód? i dlaczego wciąż tkwię w tym samym, martwym punkcie? i.. i czy nie powinnam usłyszeć jakichś wyjaśnień? czy nie zasługuję, nawet na tych kilka słów wytłumaczenia? zrozumiałabym, na prawdę. a jeśli nie, to bym po prostu o tym zapomniała. zapomniałabym, wiesz? darowałabym wszystkie smsy, na które nie odpisał, zapomniałbym jak ranił swoją obojętnością i upiekłoby mu się to jak uciekłam przede mną wzrokiem. naprawiłabym każdy swój błąd, przeprosiła za każdą wyrządzoną krzywdę. na prawdę. na prawdę bym to zrobiła. tylko musi w końcu też zrobić krok, przecież ja, ja sama nie dam rady starać się o to. no jak? jak mam walczyć, gdy on ignoruje wszystko, a jego obojętność rzuca mną o ziemię

Mój plan na nowy rok? Zero Ciebie, mnóstwo mnie i szczęście.