Zwykle nie pozwalam sobie na wspomnienia ponieważ są bardzo bolesne. Zatraciłam się w pracy, zajmujac umysł i ciało, ale dziś przeglądałam stare zdjęcia do nowego albumu rodzinnego. Natknęłam się na zdjęcia mojego pierworodnego. Maleńkiego chłopca w moich ramionach.

Dziś zrozumiałam Jego słowa " lepiej bylo kiedy byliśmy sami". Bo dzis otworzyłam się na wspomnienia i zatęskniłam tak bardzo za tamtymi latami.

Lata spokoju mojej duszy, ogrom czasu poświęconego Jemu.

On nalezał do mnie a ja do Niego. Byliśmy tylko my. Malenki chłopiec i mloda dziewczyna - zdani tylko na siebie .

Zdałam sobie sprawę jak bardzo tęsknię za tym maleńkim chłopcem uwieszonym na mojej szyi. Dzis moj niemal 12 letni syn niczym nie przypomina tamtego chłopca.

Moje małżeństwo i trójka rodzeństwa odbiło się na Nim bardzo.

Miał mame tylko dla siebie , a nagle przyszlo mu dzielić się mna z tyloma osobami. Az w końcu odsunął się ode mnie na tyle ze przepaści miedzy nami nie da się uratować. Nie mogę cofnąć czasu, a gdybym mogła... każdego dnia tuliłabym Go do piersi i mowila jak bardzo kocham. Mam wrażenie że zrobilam za mało, zaniedbałam Go.

Dzis moj maleńki synek jest zbuntowanym, zamkniętym w sobie 12latkiem, a ja jestem zrozpaczona tempem uciekającego czasu.

Tak synku, ja również tęsknię do chwil kiedy żyliśmy tylko dla siebie. Nie cofniemy czasu wiec nie traćmy tego który nam pozostał.