Ten czas znowu nastąpił, kiedy tak dużo chcę Ci powiedzieć, a nie mogę. I nie jestem pewna, czy kiedykolwiek jeszcze dasz mi szansę, żeby to zrobić. Powiedz mi, co się z nami stało? Przecież obiecywaliśmy sobie nawzajem, że damy radę. Oboje, razem, do końca. Jak to się więc stało, że teraz siedzisz i wpatrujesz się w sufit tak daleko ode mnie? Jak to jest możliwe, że może już nigdy nie będziemy dzielić powietrza? Nie mogę wyobrazić sobie przyszłości, bez Twojego ciągłego zabraniania mi rzeczy, przed którymi chcę, choć tego nigdy nie pokazywałam, być chroniona. Teraz siedzę całymi dniami sama, nie chcę nikogo innego, tylko Ciebie. Widzę Cię wszędzie wokół siebie.
Chcę Ci pokazać jaka jestem dzielna, jak potrafię przeczekać te momenty, kiedy myślę że nic mnie tu nie trzyma. Chcę żebyś wiedział, że daję radę nawet teraz, chociaż myślałam że to mnie zniszczy. Może ktoś jeszcze chce, żebym się pomęczyła.
Boże, chciałabym żebyśmy kiedyś mogli wspominać nasz najlepszy czas i mieć do siebie żal o słowa, które wypowiedziane w złości, tak naprawdę nie miały, nie mają i nie będą mieć prawa bytu. Pozwól mi o siebie zadbać.