What i feel in heart of glass... 

Długo nie pisałam oj bardzo..

znienawidziłam papier.. długopis sam przerywa..

a wiec wybieram marny plik dokumentu w nadzieji ze kiedyś przepadnie.

Czy coś sie zmieniło..

zmieniło sie moje postepowanie a co za tym idzie jeszcze wieksza pustka..

nie ma już nawet jednorazowych chwil.. nie ma wogóle szczesliwych chwil spedzonych z kimś..no. kims

oczywiscie swietnie sie bawie ze znajomymi ale zawsze przychodzi ten moment w którym oni sie pocałują lub przytulą..

a nademna swieci aureola samotności.. cześc jestem tutaj.sama.siedze.jak.kretyn.s.o,s

chciałabym to zmienić ale nie potrafie. nie potrafie siegnąć po te szczeście.

zablokowałąm siebie. zbanowałam życie. stawiając mur z napisem nie chce tam juz byc.

nie chce ciagle czegoś tracić, nie chce juz szukać nie chce siebie ranić. nie chce

łapie oddech za oddechem , truje sie dymem.. wdech za wdechem..coraz ciezszy..

niby mam wszystko prawie wszystko.. szklanka powinna być do połowy pełna...ja widze ledwo napełnioną

odpalam śmierć jedna po drugiej.. tak..nie zależy mi już..

stworzyłam sobie wlasna szufladkę.. pusta..zamknieta..

mówią ze zraniona.. ze rany sie zagoją gówno prawda zabliźnią ale bedą..

nie chce, nie potrafie przyznać sie do tych katuszy

jakie tocze codziennie w sobie..

niose chaos nic wiecej.. wiem to.. czuje to..

wojna w sobie z prawdą i grzechem , z kłamstwem i uczuciem.

będąc sama w tłumie.. przytłacza mnie to..jestem a wśród mnie sa inni ale chca tylko szczesliwe opowieści..

wiec im je opowiadam stwarzam bohaterów koloruje historie..płyne dalej w kłamstwie..

wstaje z nadzieją kłade sie ze smutkiem i zwątpieniem ..

witaj poranku mam nadzieje ze szybko przelecisz..ze kolejne popłyna jak rzeka..

anielski dotyk przepadł.. upadli niedokońca.. błąkajaca sie dusza szukająca okruszka spokoju.