Kolejna nieprzespana noc, kolejny nocny spacer.. Jest już po 21. Dzsisiejsza noc jest wyjątkowo chłodna i ciemna. Nie obejdzie się bez ciepłego szalika i wełnianych rękawiczek, które zrobiła dla mnie babcia w dniu moich 19-nastych urodzin. Zawsze miała dobre serce i często rozmawiałyśmy, pijąc przy komiknu naszą ulubioną herbatę o smaku owoców leśnych.. Dziś jest już trochę starsza i słabsza i o wiele niższa, sięga mi do ramion, utyka trochę na lewą nogę - wypadek z dzieciństwa, który dał się jej we znaki w starszych latach, zawsze była żywym dzieckiem, tak opowiadała mi mama.. Choć nie jedna wiosna za nią, jest wciąż tak samo kochana. Lekki mróz zaczyna szczypać me nozdrza.. Może i dzisiaj ujrzę spadającą gwiazdę, tak, jak zeszłej nocy. Ciekawe ile osób w tym czasie ją dostrzegło i wypowiedziało jakieś życzenie, choćby najmniejsze.. Przecież to irracjonalne, że się spełni, a jeśli tak, to tylko kwestia zwykłego przypadku i zbieżności zdarzeń.. Bo kto wierzy w takie rzeczy..? Chyba odwieczny marzyciel, który zatracił się w pięknie marzeń. W coś jednak trzeba wierzyć - podobno. Mimo wszystko uwielbiam cyklicznie spoglądać w gwieździste niebo, nie raz zakrytę kłębkiem chmur, gdzie gwiazdy są znikome, lecz same niebo kryje w sobie tajemnice, cały wszechświat. Jest takie piękne i tak daleko, ale ma w sobie nutkę magii. Niektórzy nie potrafią dostrzec tego, co ma w sobie prawdziwe piękno i nieodkryte dotąd detale. Jest coraz chłodniej i ciemniej, zerwał się lekki wiatr i korony drzew zaczęły tańczyć w górze na boki, kołysać..kołysać do snu, gubiąc liście w przestrzeni..zza kłębiących się szarawych chmur księżyc próbuje wydobyć swój blask, który odbija się na kryształkach śniegu, który zakrył wszystko, co wokół go otacza.. Chyba nie powinnam oddalać się tak daleko od domu, bo zanosi się na śnieżyce..ale miałam tyle myśli i refleksji w głowie, szukałam odpowiedzi na wiele pytań, które ostatnio tak mnie nurtują, przyczyniając się do mojej bezsenności.. Idę..idę dalej, kolejne kroki pozostawiają za sobą ślady pod zgrzytającym śniegiem. Jestem tak zmęczona, że mój chód staje się coraz cięższy i leniwszy z każdym kolejnym krokiem. Muszę pobyć sama! Czyli tak jak lubię najbardziej..bez osób drugich. Niektórzy mogą uważać, że bycie samym jest nudne i złe. To nieprawda. Wtedy człowiek poznaje samego siebie jeszcze bardziej. Przecież nie można ciągle rzucać się w otchłań tłumów, skupiać na nich swoją uwagę. Na świecie żyje tylu ludzi a jakaś znaczna część tworzy swój egoistyczny i zakłamany świat.. A może to ja na takich wiecznie trafiam? Nie wiem. Czasami jest więcej pytań niż odpowiedzi i zbyt często odpowiadamy sobie pytaniem na pytanie, tworząc długi sznur ze znakiem zapytania na końcu.. Żyję w świecie odzwierciedlającym kompletne me przeciwieństwo. Przynajmniej odnoszę takie wrażenie.. Każdy jest inny na swój sposób. Niekoniecznie dobry. Bycie innym nie jest czymś złym  lecz czymś wyjątkowym. Czasami brak mi siły i nie daje rady z najmniejszymi i błahymi problemami.. Psychiczne wyczerpanie..emocjonalna pustka, próżne pozytywne myślenie.. Ale nie sztuką jest się poddać..sztuką jest się podnieść i walczyć kiedy brak sił! Tą siłę odkrywamy w sobie z każdym kolejnym upadkiem, z każdą porażką, niepowodzeniem i każdym kolejnym złym doświadczeniem. Ludzie popełniają błędy, czasem raz za razem jak domino..ale pytanie czy potrafią się na nich uczyć.. Czy nie są destrukcją samych siebie, burząc swój własny domek z kart przy pierwszym słabszym podmuchu niepowodzenia.. Nauka jest nieodłącznym elementem prześladującym człowieka, bo uczy się on całe życie i z każdą chwilą nabiera nowego doświadczenia, niekoniecznie dobrego, kwestia indywidualnego podejścia i chęci.. Chcieć to móc i odwrotnie? Każdy wie czy chce i czy może..pytanie czy warto.. Koniec dumania..nogi przymarzły mi już do zlodzonej powierzchni, pora wracać, do pustego domu..i zmyć tą ciszę z czterech ścian jakąś dobrą książką bądź filmem - czymś, co lubię.