Empatią ukrytą Cię darzę

Diademem słów ubranych w aluzję

Znowu wiem. Przewiduję. Idę z przeświadczeniem. Rozumiem, co robisz. I gdy leżę na złączonych łóżkach w pokoju bez ścian, myślę o tamtym lecie, które odebrało mi zdolność myślenia.

PONAD REALIZM WYOBRAŹNIĘ WZNOSZĘ

Nie zasługujesz na to. Myślę i wiem. Bo oni to co innego. To moje życia. Dusze skalane nieczystością. To miało sens nie w złości, nie w przygodzie. To było sensem.

By oddać Ci część mych myśli złudzeń

Tracę czas czekając na reperkusję

Przypominają mi się wieczory nad rzeką. I ogniska w lesie, gdzie nie było jutra. To nie Twoje miejsce. Nie pochodzę z Twojego świata. Jestem huraganem, podczas gdy dla Ciebie mżawka stanowi problem.

A w mej głowie nadal - 

- pedantyczny burdel