Jak teraz na mnie w ogóle patrzysz? Już mówisz, że nie wiesz co masz w głowie? Jeszcze wczoraj mówiłaś co innego. Myślałem, że od teraz będzie jak nigdy, po tych rozmowach. Że już nie istnieje nic co mogłoby nas różnić. Że osiągnęliśmy coś co zwykli ludzie kierujący się pustymi instynktami nigdy nie zrozumieją. Że niezależni od bezwarunkowych reakcji wyszliśmy poza granice wszelkiego ograniczenia. To chyba jednak byłoby niemożliwe. Naiwne jest twierdzić, że zwykli ludzie byliby w stanie coś takiego osiągnąć. Nie widzisz tego, że może od długiego czasu to ja próbuje do Ciebie dotrzeć? Co czułaś wtedy? Że Ci nie ufam, że nie jesteś dla mnie ważna? A gdybyś otrzymywała 'NIE BĘDĘ Z TOBĄ ROZMAWIAĆ', gdybyś otrzymywała ":   |" Gdybym ŚWIADOMIE był oschły zimny i nieczuły. Poczucie jakiegokolwiek zaufania? Próbując dotrzeć wyobraź sobie otrzymywać "po co w ogóle cokolwiek pisałem : |". To że jest się ważnym? Wyobraź sobie sytuację, w której pisząc "Kocham Cię" otrzymywałabyś ":   |". Ciekawe jak byś to zniosła. W życiu naprawdę nie mam już żadnych problemów, echa poprzednich zupełnie się już rozpłynęły. Ty jesteś moim problemem. Którego kocham i któremu, gdyby coś się stało wszedłbym za nim w ogień. Od jakiegoś czasu wszystko kręci się wokół problemów z Tobą, ale to one są najbardziej uderzające. Nie wiem, czy nie popełniam błędu narzucając się, gdy Ty pragniesz się odwracać. Poniżając się do tego stopnia wygląda to jak chwytanie się brzytwy skrajnego desperata. Tak to wygląda.