...so much to say... 

To bedzie ostateczne zakonczenie tego photobloga i podsumowanie ostatniego okresu w moim życiu. Tak wiele zaszło, pozytywnych i mniej miłych zdarzeń. Zacznę od początku:

Włochy- bo to one zainspirowały bądź zmusiły mnie do pisania tego photobloga- nie potrafię wyrazić jak wiele dał mi ten wyjazd ale też jak wiele później zaszło we mnie zmian. Czuję, że dorosłam od tamtego czasu, z nieopierzonego pisklaka coś w końcu wyrosło... Dowiedziałam się wiele o sobie, czego, lub kogo szukam, kim naprawdę jestem i jak ciężko jest wypuścić z rąk coś, co do tej pory (przez krótki czas) tak kurczowo się trzymało- jednym słowem, jak to jest jak się traci coś na czym zależy najmocniej. Dzisiaj inaczej to oceniam... Przeżyłam tam cudowne chwile i na zawsze pozostaną one w mojej pamięci. A co się stało dalej to juz nie ważne, i tak nigdy nie mielibyśmy być razem. W głębi duszy chciałabym do tego wrócić, później jednak pytam się siebie czy to miałoby sens i czy naprawdę byłabym tak szczęsliwa- odpowiedź brzmi NIE.

Co jest z przeszłości niech tam zostanie, ja nie chcę juz tego odgrzebywać.

Teraz- najgorsze jednak że wpadłam z przysłowiowego deszczu pod rynnę. Szukając jego odpowiednika poznałam kogoś komu dałam nadzieję i teraz próbuję sie z tego wyplątać. Chyba nie obejdzie sie bez skrzywdzenia jednaj ze stron. To nie będzie miłe ale musze podjąć w końcu decyzję. Nie można krzywdzić się zmuszając do uczucia i bycia ze sobą.

Jednym słowem, przykazanie na całe zycie- Nigdy nie szukać ideałów- ten jest tylko jeden i ciężko go znaleźć ;) Lepiej poszukać kogoś, kogo jest się w stanie pokochać, ze wzajemnością oczywiście.

Piosenki na pożegnanie:

~ Sia- breathe me

~ Sigur Ros- Seaglopur