It's a madhouse! 

Przez te 5 lat kiedy mnie tu nie było, zmieniło się wiele.

Nazwisko.

Miejsce zamieszkania.

Ludzie wokół mnie.

Sytuacja życiowa.

Wiele bym dała, żeby przypomnieć sobie ludzi, z którymi kiedyś spędzałam morze czasu. Ci ludzie nie są już tymi samymi ludźmi, których kiedyś się znało, lubiło a nawet niektórych kochało.

Wiele bym dała, żeby przypomnieć sobie swoje dzieciństwo, radość z życia i mój rodzinny dom. Dom, który już nie istnieje. Budynek stoi do dnia dzisiejszego, jest odnowiony, ma wymienione okna, dach... ale to nie jest ten sam dom, w którym mieszkałam 21 lat. Brak w nim ludzi, którzy kiedyś byli ważni. Została tam tylko nienawiść, złość i pustka po człowieku, którego nie dane mi było pożegnać przed śmiercią...

Wiele bym dała, by cofnąć czas, naprawić błędy... Pokierować pewne sprawy inaczej. Rozwiązać problemy, cofnąć kłótnie. Wybaczyć. Przeprosić... bo jest za co.

Wiele bym dała, żeby choć na chwilę cofnąć się w ten magiczny czas, który pozostanie już tylko w moim sercu i w mojej głowie. Żeby znów spotkać tych ludzi i tak po prostu porozmawiać, iść na spacer, zapalić papierosa, wypić piwo w "naszym lesie" i na "naszym bunkrze".

15 października - w czwartek - przypada Dzień Dziecka Utraconego. Jestem jedną z kobiet, które, niestety, będą go obchodzić i do końca życia zastanawiać się co by było, gdybym donosiła wtedy tą ciążę, która w 5 tygodniu się zakończyła.

Zbliża się 1 listopada. W tym roku, na groby jadę kilka dni wcześniej. Chcę ten czas spędzić z bliskimi, których już nie ma i których już nie zobaczę. Chcę przemyśleć i poukładać w głowie to, co nie daje mi spać, i wyzbyć się myśli, które przeszkadzają w funkcjonowaniu. Chcę zebrać w sobie siły do walki.. Przede mną kolejne miesiące leczenia.

Jest taki ogrom spraw, których nie da się załatwić.

Tyle pytań, na które nie uzyskam nigdy odpowiedzi.

Tyle osób, z którymi nie będę już mogła porozmawiać...

Kurwa tęsknię. Tak bardzo tęsknię.