Zamknięta, rozjebana klatka. 

Jestem Nikt.

Prowadze photobloga o charakterze moich myśli.

Swoich zdjęć nie dodaje, nie moge.

Na serwisie jestem od roku 2010.

Mój poprzedni photoblog wpadł w ręce mojej szkoły, wiec wszystkie wpisy skasowałam.

Potrzebuje się wypowiedzieć - powiecmy, że to malutkie uzależnienie.

Nigdy nie chciałam pomocy psychologa. Zawsze wolałam trwać w swoich problemach sama.

Sama jestem skreślona.

Całkiem.

Swoje życie nazywam istnieniem. Bo kto żyje, szukając wszędzie śmierci?

Ciężkie to. Głupie. Beznadziejne.

Zaczeło się wcześnie.. Około 10, 11 lat?

Wcześniej się uśmiechałam. Byłam radosna.

A teraz trwam w samej sobie, bronie się. Przed sobą.

Jak to jest, że osobą która robi mi największą krzywdę jestem ja sama?