Gdyby zamknięto mój Raj... 

"w prostokącie ulicy tańczą moje oczy."

Nadwrażliwość. Czuję jak we mnie wiruje.  Niepostrzeżenie wnika pod skórę, wtapia się w sercowe ściany i trzaska drzwiami sercowej karocy. Pozwól mi milknąc wtedy, pozwól współodczuwać dźwięki drżeń naskórka. To realne. Czasem trzeba stłumić ją w sobie tylko. Farmakologiczne ataksje są jednak nie do zniesienia. Zabija je sen. A potem za nimi tęsknię bardzo długo, nim znów się odważę. Zamiennikami są tortury wyniszczające ciało. Nie cięte rany, a te które zadaje sobie niechcianymi myślami. One boją się ciszy. Nie milcz zatem. Sprzeczność. Dlaczego te wszystkie czynniki tworzące ból, szczęście i stan upojenia są tak sobie bliskie? Nie znam przecież granic. Nie chcę ich poznawać. Chcę tylko trwać w tym bezwiednie. Najczęściej wegetuję. Tak to stan charakterystyczny. Jeden, dwa, trzy. Nie umiem utrzymać głowy. Wtedy idę spać. Budzę się i pragnę by stan ten powrócił. Potem morduję się kilkukrotnie za dnia. Przecież może być kiedyś dobrze. Tylko chwyć mnie za rękę i bądź blisko. Pozwól by nadwrażliwosć nie była wyznacznikiem zniszczenia. By tylko  do spadających liści i wiatru ich kołyszącego szeptała: "tańczcie moje złote, piruety zataczajcie, pięknie rzeźbcie w ziemi słote, gdy znikniecie przyjdzie wiosna!". Niech kolejna będzie znacznikiem odrodzenia. Wierzę.

W rytmie tego stukotu

nieco wyżej niż zawieszono niebo

tańczy mały chłopiec

ma oczy niebieskie

i głowę pełną chmur

wariat

wierzy w obietnice błękitu

swoimi ruchami rozwiewa chmury

wtedy właśnie przebija słońce

jego łzy pachną magnolią

gdy zamyka powieki

śni, że horyzont jest tylko cienką linią

zaledwie powyżej jego drżących rzęs.

______________________________________________________

Bądź blisko.

Przyjdź.