niezrozumiale pokręcona 

Jesteśmy małą częścią kosmosu. Każdy znas to cząsteczka lub nawet cząsteczka owej cząsteczki. Poruszamy się więc chaotycznie w niewiadomym celu. Szukamy odpowiedniego czasu i miejsca dla spełnienia swych marzeń. I szukamy samych marzeń dla siebie. Gonimy za jakąś ulotną namiastką szczęścia. Gonimy za czymś dalekim gubiąc po drodze małe z pozoru westchnięnia podziwu nad życiem. Nieistotniejące dla nas. Wywyższamy się nad tymi którzy żyją chwilą obecną, choc obecnie zatracamy sie z powodu braku tych chwil, wciąż uparcie twierdząc, że jutro to coś co nas nie przeraża. Jesteśmy sami dla siebie, pielęgnujemy z całych sił swoje ja, jednocześnie pragnąc z całej duszy przygarnięcia przez innych, często w naszym miemaniu nie pasujących do nas ludzi. Człowiek. Istota samotna wśród tłumów. Cząsteczka samotna wśród atomów.


Czas na małe podsumowanie. Długo myślec nie muszę. Może inaczej- długo myślałam. Pojawiło mi się w świadomości małe żółte pulsujące światełko. "Nie żyjesz z innymi- żyjesz obok." I gdy próbuje zgasic z całych sił to małe, dręczące, żółte poczucie samotności wmawiając sobie, że gdybym nagle znikneła ktoś oprócz najbliższych by to zauważył dostrzegam, że nie jestem idealnym kłamcą. Nic po sobie nie pozostawiam. Oprócz hałdy śmieci, hektolitrów ścieków, kilku zapisów w dokumentach i sporo obrazów wspomnień tych, których mnie kochają. Jestem najbardziej samolubnym człowiekiem jakiego znam. A mimo to łudzę się, że ktoś to zrozumie po przeczytaniu.