Czuję, że znow przychodzi ten stan. 
Dlaczego to wszystko nie może być tak łatwe, jakim się wydawało?
Wiedziesz sobie przyjemne życie wsród bliskich ci osób, aż pewnego dnia wszystko co dotąd istanialo znika, jakby za jednym pstryknięciem palców, a w miejsce życia, które tak dobrze znałeś pojawia się obcy ci świat. Budzisz się, ze świadomościa, że przemineły ci właśnie najpiękniejsze lata w życiu, i nigdy już nie bedzie tak, jak dotąd było.
Musisz nagle dokonywać wyborów, od których wszystko staje się tak kurewsko zależne. 
I nie byłoby to tak bardzo uciążliwe, jeżeli miałbyś kogoś, kto by po prostu istniał, i istaniał niemalże tylko dla ciebie.
Mówią, że trzeba żyć w zgodzie z własnym sumieniem i robić tylko to co sie kocha. Co za bzdura..
Myślisz, że chcę tu być? Myślisz, że może byc cokolwiek przyjemnego zostawiając kochającą rodzine, kobietę swojego życia, przyjaciół tak prawdziwych, o których często się jedynie słyszy? Naprawdę uważasz, że tak łatwo jest to wszystko co znałes od dziecka porzucić, ot tak, tylko dlatego, że zmusza nas do tego życie?  
I  zamiast cieszyć się dniem, ty spędzasz go na wmawianiu sobie, że musisz to przetrwac, i że postępujesz mądrze. Chyba całe nasze życie polega na próbach pogodzenia serca z rozumem. 

Człowiek musi walczyć chcąc być szczęśliwy. A póki to robi, może nazywać się zwycięzca i patrzeć swojemu odbiciu prosto w oczy.
 

                                  bo przecież...




                                            '...nikt nie zrobie tego za mnie...'