Powiedziałeś mi tato, że gdybym była trochę głupsza, to byłabym szczęśliwsza. Byłabym trochę mniej obolała głupotą świata i ludzi, którymi się otaczam. Pewnie masz rację, wiesz co mówisz. W końcu mamy ten sam charakter, chociaż nie łączy nas ta sama krew. O ile lżejsze byłoby powietrze, gdybym nie czuła tak wiele. Miałbym mniej obolałe barki i może brzuch częściej bolałby od śmiechu, a nie stresu. Może nawet oddychałabym spokojniej, a moje serce biłoby jednym rytmem. Chciałabym oddać całą tą mądrość, wiedzę i umiejętności na rzecz zgłupienia. Poczuć wolność, brak ograniczeń. Poznać siebie, taką naturalną, bez hamulców. Mówić, robić i czuć wszystko bez nadmiernej analizy. Mówisz mi tato wiele mądrych rzeczy, czasem je mówisz chociaż wiesz, że ja je wiem. A jednak powtarzasz je, bo potrzebujesz mieć poczucie, że zrobiłeś już wszystko i ubrałeś każdą myśl z osobna. O ile piękniejszy jest świat, kiedy jest się choć odrobinę głupszym? O ile spokojniejszy jest sen? Tato..? Mądrość, którą posiadam utrudnia mi zwykłą egzystencję, chociażby prostą rozmowę. Zawsze słyszę więcej, niż bym chciała. I wiesz tato? Staram się być taką przyjaciółką, jaką sama bym chciała mieć. Staram się być dobrym człowiekiem, chociaż jednocześnie jestem złym przykładem. Siła, którą posiadam zdaje się być czymś nieskończonym. A ja tak często czuje się bezsilna, tak często umieram, zapadam się w sobie. I tracę nadzieję ma to, że uda mi się po raz kolejny zmartwychwstać. Pamiętasz tato? Kiedyś powiedziałam Ci, że jeśli coś mnie wykończy, to właśnie to. Nie zabije mnie rak, rozpędzony samochód czy zawał serca. To mój umysł będzie tym, co doprowadzi mnie do grobu. Mówisz mi tak wiele rzeczy, chociaż bardzo mało rozmawiamy. Czasem mam ochotę zapytać Cię czy skoro potrafisz załatwić mi wszystko, to czy mógłbyś znaleźć kogoś, kto zabrały moją mądrość..

/.