Mam momenty, kiedy napada mnie taka tęsknota i taki żal za tym co miałam...

Myślę o tym w zasadzie każdego dnia, ale to tylko jest, po prostu się przewija.

Natomiast w dni jak dziś, po prostu chce mi się płakać.

Nie wiem jak dalej to się potoczy, czy wróci czy nie wróci.

Myślę,że ja się po prostu boję. 

Próbuję się pogodzić z tą stratą mimo,że jeszcze nic nie jest przekreślone. 

Za bardzo boję się tego rozczarowania,że dam z siebie 250 % i nagle okaże się,że nie wypali.

Przeraża mnie to rozczarowanie, dlatego wole uciec. 

Może Was to dziwi, nie wiem.

Byłam wtedy najszczęśliwsza na świecie, byłam do tego stworzona, czułam się spełniona i na swoim miejscu.

Strasznie się boję pogodzić z tą stratą i wole po prostu balansować między może.

Co ja wyprawiam...