moje wołanie o pomoc 

Tak wiem przez 4 lata wypisuje że chce umrzec, zabić sie, nienawidzę zycia, po czym przez chwile jestem szczęśliwa a potem znowu mnie coś dopierdala. Niestety chcialabym żeby w końcu zaczelo tu sie dziac coś kolorowego miłego, żeby moje jeśli ktoś to czyta uwieżył że jestem szczesliwa. Niestety muszę Cie zawieść. Jest coraz gorzej. Tak, mam juz kurwa dość. Cięzko mi jak japierdole. Mimo, iż mam najwspanialszego mężczyznę obok siebie to nie ma pieprzonego dnia żebym nie myslala o śmierci. Kocham o niej myśleć. Wymyślać scenariusz jak sie bede czuć, czy to będzie zmiezsane z ciepłem szczęście, czy może strach wymieszany z przedwczesna tęsknotą za codziennością której -jeśli- się uda nigdy juz nie zobaczę, nie doświadczę. To jest ta pierdolona rzeczywistość. Nie potrafie ze sobą przebywać, nieznoszę ze sobą przebywać, słuchać siebie i swoich myśli. Nieznosze patrzeć na to wielkie dupsko które z każdym podejściem do lustra jest coraz wieksze. Nie potrafię już patrzeć na twarz tych bliskich kiedy wciąż, za każdym pierdolonym razem sie na mnie zawodzą. Bo jestem głupim pieprzonym nieszczesciem ktore tylko tutaj zalega. Zbiorę sie na siłę, kiedys mi sie uda. Kiedyś to zrobię.