jeszcze jakieś cztery-pięć lat temu byłam dziewczyną, której wydawało się, że ma twardo postawione zasady.

uważałam, że nie potrzebuję faceta, kogoś u boku.

wydawało mi się, że będzie przeszkadzał.

nie czułam takiej potrzeby posiadania kogoś, marnowania na niego czasu, dzielenia swojej uwagi.

byłam pewna, że jestem na tyle silna, że sama sobie ze wszystkim poradzę.

kiedy moje koleżanki z wypiekami na twarzy opowiadały o "miłościach swojego życia", ja słuchałam z uprzejmości, wywijając ukradkiem oczami.

wydawało mi się to takie banalne, dziecinnie.

chodzenie z kimś za rękę, przytulanie, całowanie na środku ulicy.

gardziłam tym.

i patrząc wstecz, nie jestem w stanie stwierdzić czy to z zazdrości czy po prostu "bo takie miałam myślenie".

zawsze uważałam siebie za osobę samowystarczalną, przecież nie byłam kaleką, której ktoś musiał pomagać.

ale gdzieś bardzo, bardzo głęboko, w najdalszych zakamarkach mojego mózgu jaśniała mocnym światłem myśl, że jednak kogoś chcę mieć.

z wiekiem ta myśl pojawiała się coraz częściej, zaczynałam inaczej patrzeć na te wszystkie bardziej i mniej zakochane pary.

jednakowoż byłam w stanie określić, którą z nich łączyło prawdziwe uczucie, a które pary były tylko na pokaz.

gdybym robiła zakłady o to, które z nich są prawdziwe, a które nie byłabym prawdopodobnie już teraz milionerką.

dwa lata temu popadłam w depresję.

nadchodzi taki moment w życiu, który sprawia że zostajesz przygnieciony do ziemi.

i to była właśnie ta chwila.

nie chciałam już dłużej być sama.

chciałam mieć kogoś.

moje marzenie spełniło się pół roku później, gdy siedząc w podrzędnym barze trójka facetów postanowiła się dosiąść do mnie i mojej znajomej.

gdyby nie ten dzień, dziś pewnie bym się leczyła.

bo tak naprawdę nikt nie chce być sam.

nikt.