Po drugiej stronie lustra. 

Czy macie tak, że czujecie strach. 

Budzicie się i jesteście rozczarowani tym, że otworzyliście oczy.

Nie cieszy Was nowe. 

Boicie się, że nie znajdziecie pracy, nie skońcycie studiów, zostaniecie sami.

W głowie macie słowa "jesteś nikim"

Bo jesteś. 

Nie masz nic poza nadzieją.

I tym, że ktoś Cie przytuli powie że dacie rade.

I paroma złotówkami. 

Poza tym nic. 

Starasz się spełniać oczekiwania i..i tak nic z tego. 

Bo albo na Ciebie krzyczą, albo mówią, że łgarz.

A ja już nie mam siły się bronić. 

Nie mam siły na nic. 

Wstaje mam koszmary i nie mam siły.

Idę po kawę czytam ksiażkę i nie chce mi sie żyć.

Z tego strachu. 

Najchętniej to bym wyskoczyła przez okno. 

Albo zasnęła i się nie obudziła. 

Tak się czuje i nic na to nie poradzę. 

Nic. 

Nie czuje wsparcia. 

Bo jak mam czuć jak mam wypominane błędy przeszłości.

Jak mam czuć jak robie wszystko jak karzą a i tak jest malo.

Jak mam czuć jak staram się pogodzić dwa zdania a nie mogę...

Jestem tylko jedna i czuje.

Też czuje. 

A słowa bolą mnie bardziej niż wszystko.

Trzymam się nadzieją, której jest coraz mniej.

Nie mam z kim porozmawiać. 

Nie mam komu powidzieć jak bardzo boli. 

Słyszę powinnaś, moglaś...

Nie czuje się mądra...

Nie czuje sią nawet przeciętna...

A jestam nadal sama...

I cieszę się tylko tym, że Oni sie cieszą.

Bo sama nie czuje już nic.

Poza miłością i strachem.

Poza chęcią spania. 

Zostało mi pisanie.

Bo płakac nie mam siły.

I tak się czuje od kilku tygdoni.

Nie sprawił to Kraków, ani Łódź.

To ten starch, ze mnie zostawisz.

Że znowu wyjdziesz.

Że znowu będę czekać...

Tak poniżam się klękam...

Ale nie mogę nic innego...

Nie mam siły...

Chciałabym zdechnąć. 

Nie czuć i nie myśleć.

Boje sie planów i dni.

Nie chce mi się już walczyć.

Bo klękam i nic z tego...

Bo żyje strachem... i strachem jestem karmiona.