Mozarcie, ludzkość się zmieniła. 

Ze spierzchniętych warg zlizuję krople deszczu; miasto jest szare i opustoszałe, ale bezpieczne, moje. Chłopiec przejeżdżający rowerem przez kałużę zagląda mi w twarz, wyprzedzają mnie czyjeś nogi, ale spod kaptura naciągniętego na głowę nie zauważam Człowieka. Uśmiechające się ciepło twarze odtrącam niepatrzeniem, odwracaniem wzroku - kaleczę ich twarze swoją brzydotą, pionową zmarszczką złości wypełzającą na czoło. Ludzie do niczego się nie nadają. JA do niczego się nie nadaję, a granica czasu niebezpiecznie się zaciera... Szukam szybkiego bezbolesnego zakończenia dla wszystkich beznadziejnych historii i  wiem, że warto dać sobie tę szansę, i wiem dobrze, co mam zrobić. I własnoręcznie zatrzasnę te drzwi niepodomykane, rozstawię barykady, pozapadają się przegniłe klapy, schody, strychy, na których kurzą się bezmyślne pragnienia... I wiem też, że zawsze pozostaną uchylone drzwi, te najważniejsze, przez które można przedreptać śpiesznym krokiem tam, gdzie tak bardzo nie boli, gdzie słonecznie, gdzie przeszłość, tamci ludzie... ale czy chcę? Już dawno nie ma we mnie światła, już dawno tamto życie nie jest prawdziwym, ale już tylko bezbarwnym, śmiesznym wspomnieniem... Czarna przeszłość rzuca zbyt wielki cień - teraz to rozumiem.

Mogę wrócić na bosą... jeśli chcecie :)

Alds i Buts :**************************************