Forever Fixate 

4:00 Pobudka.  7:30 Badania kontrolne. 8:30 Bieg na metro. 9:00 Egzamin, ostateczne ogłoszenie wyników do szkoły baletowej. Niepewność. Strach. Przerażenie. Czy musiałem to wszystko dziś przeżywać? Ci przez których cierpiałem stwierdzili, że nie, ba! Nawet się spytali Jak nie Ty, to kto? Nie widziałem czy płakać czy się uśmiechać. Do dziś pamiętam dzień 21 maja 2009 rok gdy po nieudanym skoku ze skałki do morza usłyszałem Chłopczyku musisz się pożegnać z tańcem i to na dłuższą chwilę. Nie przejmuj się, znajdziesz sobie inna pasję. Balet to zajęcie dla dziewczynek- słowa pielęgniarki która mnie pocieszała, gdy ja leżałem i czekałem na lekarza. Trudno mi było się z tym pogodzić, z tym, że muszę zrobić sobie przerwę, że wyjdę z formy, że nie będę mógł robić to co kocham, realizować swoich marzeń. Wtedy doszło do mnie,że nie postawiłem jeszcze kropki nad i, że mój piękny sen nie może skończyć się w ten sposób, wiedziałem, że w tej dziedzinie mam coś jeszcze dopowiedzenia. Irytowało mnie to, że mogłem chodzić na zajęcia taneczne z hip-hop'u, taniec jak każdy inny. Dlaczego nie mogłem kontynuować nadal chodzenia na balet? Przecież to to samo,tylko kroki inne, muzyka, ludzie. Postawiłem sobie cel jak najszybciej wrócić do baletu. Nie było łatwo. Zdarzały się dni, tygodnie,że noga bolała mnie tak, że w domu nie mogłem chodzić, mimo to walczyłem, nie poddałem się. Dziś jestem z siebie dumny, a raczej ze zdania które usłyszałem. Nikt z uczniów którzy chodzili na castingi nie przeszedł tego co ja i nikt nie zasłużył na to by zająć moje miejsce. 

Dziękuje tym którzy odważyli się czytać te pierdoły, podziwiam tych którzy doszli do końca ;D.

Przy okazji ja to ten jedyny stojący przedstawiciel rodzaju ludzkiego :).

http://www.youtube.com/watch?v=aZei2IUQojw