Angel & Devil . : > 

- Kolczyk w pępku. Kurczę, chciałabym, ale starzy nie pozwolą... -szeptała do siebie samej Emi, przechodząc ulicą Dolną obok staregozamku. W jego podziemiach ktoś otworzył niedawno zakład kosmetyczny -bezbolesne zakładanie kolczyków, robienie tatuaży itp. "Dlaczegorodzice zawsze są tacy, że na większość próś odpowiadają: nie? W ogóledla starych nie powinno być takiego słowa!" - rozmyślała, wspinając siępowoli, noga za nogą, na trzecie piętro starej kamienicy. Weszła doswojego pokoju. Znów nie wyłączyła kompa. Ucieszyła się, że rodzicównie ma, bo znowu by truli, że zrobiła coś nie tak. Wyjęła z lodówki soki usiadła przed komputerem. - Czas zaspokoić głód mojego bloga potwora- dialog Emi z samą sobą trwał dziś od rana. Najpierw obejrzała w neciewzory kolczyków. Kliknęła w jakiś link i... na monitorze zobaczyłaogromne zdjęcie węża owiniętego wokół dzbana. To był właśnie wzór jejwyśnionego kolczyka! Obok widniał tekst: "Sporo osób, które nosiły takikolczyk, zaginęło bez wieści". - Sporo? - zbagatelizowała sprawę Emi -Pięć osób to sporo? Pfff... Komuś się strasznie nudziło. "To symbolukrywającej się sekty z Dalekiego Wschodu. Bractwa, które czci wodęjako swoją boginię i zbawczynię". - Symbol bogini wody? - uśmiechnęłasię sama do siebie Emila, kiedy wychodziła z podziemi zamku już zkolczykiem w pępku. Nazajutrz postanowiła iść nad zalew. Zakaz kąpieliobowiązywał tu od dawna, ale przecież ona rozsmakowała się już wrobieniu tego, czego nie wolno. Woda była zielona, pełna wodorostów,więc zrezygnowała z kąpieli. Przy starym pomoście dostrzegła łódkęwójka Radka, który pewnie był gdzieś na rybach. Wysłała mu sms-a zpytaniem, czy może popływać. Po chwili przyszła wiadomość: "WSIADAJ".Wypłynęła na środek zalewu. Ze zdziwieniem stwierdziła, że woda jest tujeszcze bardziej gęsta od wodorostów, które osiadały na wiosłąch. Testawały się tak ciężkie, że Emi nie mogła sterować łodzią. Z trudempodpłynęłado porośniętego szuwarami brzegu. Nagle łódka, jakby ktoś jąmocno popchnął, zahaczyła o konar zatopionego drzewa i przechyliła się.Gdy Emi chciała złapać swoją komórkę, która wypadła jej z kieszeni,łódka w mgnieniu oka wywróciła się do góry dnem. Dziewczyna znalazłasię pod wodą... Otworzyła oczy i... ujrzała tę postać! Przeraźliwiebiała twarz, wyłupiaste oczy, we włosach wodorosty. To była kobieta,chyba topielica, prąd wody przesuwał po dnie jej ciało. Przerażona Emiszybko wypłynęła na powierzchnię. Kiedy udało jej się z trudem złapaćoddech, spostrzegła, że wokół niej panuje mrok. Ciemność spowodowanabyła tym, że Emi wynurzyła się dokładnie pod łódką. Po prostu była niąnakryta. Żeby się wydostać, musiałabby ponownie zanurkować. Ale gdzieśtam pod wodą pływał trup topielicy... Czuła się zamknięta w wielkiejbańce. Zaczęła krzyczeć, ale jej głos odbijał się od łodzi, i wracałjuż tylko jako pisk do jej uszu... Marzła coraz bardziej. Lekki skurczzłapał ją w łydce, a ona wyobrażała sobie, że to topielica podszczypujeją w nogę. Spojrzała w dół. Topielica przepływała dokładnie pod nią.Emi nie wiadomo czemu przypomniałą sobie o kolczyku. Wyjęła go iwrzuciła do wody... Jednak nie zanurkowała. Czuła się coraz gorzej.Ktośwreszcie zauważył przewróconą łódkę. Na szczęście Emi jeszcze żyła. Odtamtej historii miała bardzo dziwne sny. Pojawiay się w nich zaginioneosoby. Niektóre zdjęcia rozpoznawała potem w necie. Ludzie ci mówilijej, że już nie wrócą na świat żywych. Gdy rozmawiała z nimi w czasiesnu, miała półotwarte oczy. Wyglądało to przerażająco w połączeniu zniezrozumiałym bełkotem wydobywającym się z jej ust. Zjawy, którenawiedzały ją we śnie, nieustannie o coś prosiły. Podawały adresy, naktóre miała słać przeprosiny w ich imieniu. Zbliżyła się do świataumarłych, ale coraz bardziej oddalała się od świata żywych. Z nikim jużnie rozmawiała. Wszyscy składali to na karb wypadku, wiedzieli, żeEmilka po tym wydarzeniu nie jest już sobą. Koleżanki widziały, jak dojeziora w okolicach pomostu wrzuca jakieś przedmioty i mówi coś, jakbyz kimś rozmawiała...