Gdyby zabrali mi mowę, krzyczałabym przez oczy.

Gdyby zabrali mi słuch, słuchałabym przez dotyk.

Gdyby zabrali mi węch, czułabym przez zamknięte oczy.

Gdyby zabrali mi wzrok, widziałabym duszą.

Gdy zabierają mi wolność, ja więdnę.

Jestem przeklętą, cholerną romantyczką.

Nieopierzonym żółtodziobem w dziedzinie życia.

Uczę się na własnych błędach, których popełniam niezliczone ilości.

A każdy błąd traktuję jak zmorę, która nawiedza mnie po nocach kolejnych parę lat.

Czasem zaś przepełniona jakąś demagogią staję się brutalnym poszukiwaczem sprawiedliwości.

Nabieram sił w piersach i jestem w stanie znieść wszystko, każde uderzenie nawet prosto w serce.

Bezwzględnie, po trupach, byle ku osiągnięciu założonego celu.

Innym razem zaś jestem zwykłym pożeraczem czasu.

Machinalnie odkrywam trasy, które znam na pamięć.

Działam jak naoliwiona maszyna, zaprogramowana na kilka podstawowych czynności.

Wstań, zrób, idź.

A tak w środku, patrząc na cokolwiek, będąc kimkolwiek rozrywam się na kawałki, na cząstki drobniejsze od ziaren piasku, bo chcę stąd wyjść. Wyjść z tej huśtawki, odkryć w końcu coś co mnie zaskoczy, zobaczyć inny wymiar perspektyw, nabrać nowych pomysłów i biec zawsze szybciej niż swoje myśli.

I gdyby nie muzyka...

Dałabym za przegraną z tak nierówną walką.

SIEMA :)

Miłość już raz mnie wyprzedziła,

Przed potok myśli i potok słów,

Ja nadal wierzę, choć mnie zraniła,

Że można wyżej i dalej niż tu.