kowarete iku sekai 

Pamiętam, że zrobiłem to po to, by móc się trochę nad sobą użalać. Założyłem tutaj konto. Tak, właśnie dlatego. 

Wiecie, było mi szkoda mojego bloga na blogspocie. Lubię go, poświęcam mu czas. Publikowanie tam notek- to dla mnie przyjemność. Dobrze się tam czuję, to moje miejsce w wirtualnej rzeczywistości. 

Profil na portalu ask.fm jakoś nie pasuje mi do żalenia się. Lubię odpowiadać. Odpowiadam, gdy pytają. Mówię o sobie. W świecie rzeczywistym- raczej tego nie robię. Czemu? Nikt mnie nie pyta. Jeśli mówię niepytany- czuję sie tak, jakbym zwyczajnie bredził. 

Lubię konfrontacje. Raczej. 

Nie czuję sie dobrze w towarzystwie. Ostatnio bardziej niż zwykle. Szkoda mi się, szkoda mi Was, szkoda mi czasu. Jestem samotny i jednocześnie- nie chcę towarzystwa. Sam nie wiem. Pragnę stąd uciec.

Nie rozmawiam w Nią. Przestałem. Czasem wspominam, ale raczej nic poza tym. Kilka razy korciło mnie, by Ją zaczepić. Wygląda na to, że stałem się konsekwentny- choć może jest zbyt wcześnie, by tak mówić? Nieważne, nie mogę być wobec siebie aż tak surowy. Należy mi się jakaś pochwała, żebym nie był tak szalenie przygnębiony. 

Ach, przygoda z M. równiez dobiegła końca. Mocno się skończyła, tak z całych sił. To wielki sukces. Teraz naprawdę Was nie oszukuję, nawet siebie samego nie oszukuję. Straciłem zainteresowanie. Straciłem ją z oczu, już jej nie ma. To brzmi tak, jakbym był matką i zapewniał dziecko, że upiór już sobie poszedł. Jesteśmy bezpieczni. Gardzę.

Chcę pozbyć się jeszcze kilku rzeczy. Pokój dobrego dziecka- nie powinien wyglądać tak, jak jakaś graciarnia.