NIEWYSTARCZAJĄCA 

-Nie lubię, gdy tak na mnie patrzysz.

Zawsze wracam tu jesienią.

Ta pora roku zmusza mnie do emocjonalnych przemyśleń, powodując, że czuję się zupełnie inną osobą. Pewnie każdy tak ma. Chyba mówi się na to ,,przesilenie jesienne'', czy coś w tym guście.

Zawsze jak robię wpis, mam wrażenie, że jestem wyjątkowo słaba, a nie lubię tej słabości okazywać, na co dzień.

Wiję się jak cień własnej osoby czasami unosząc kąciki ust w grymasie przypominającym uśmiech.

Ten szczery towarzyszy mi ostatnio bardzo rzadko. Czasami ktoś rozbawi mnie w pracy mało wyszukanym żartem, chociaż ostatnio nawet tych ludzi próbuję unikać. Nie chce mi się udawać.

Mam taką umiejętność, chociaż pewnie trafniej byłoby to określić wadą, że potrafię odciąć się nawet od tych ważnych ludzi z dnia na dzień. Zamknąć w świecie swoich myśli i udać, że niewiele mnie obchodzi.  W szczególności, gdy przytłacza mnie jeden z tych większych problemów, który nagle pojawia się w moim życiu. Wtedy jedyne, czego potrzebuję to odcięcie od rzeczywistości.

Czasem mam wrażenie, że jestem niewidzialna i gdybym zaczęła krzyczeć nikt, by tego nie usłyszał.

Dlatego nie krzyczę.

Kilka dni temu pisałam o wypracowanym przez siebie spokoju, który zagościł w moim życiu. Los bywa przekorny. Za szybko tak uznałam. Nagle dosłownie w chwilę zwaliła się na mnie lawina.  Zasypuje mnie kawałek po kawałku, a ja bardzo powoli pozwalam się pochłonąć.

-To nic nie znaczy.