Stało się, znowu, który to już raz. Wszystko było względnie dobrze, ale nie, to nie mogło tak zostać. Kolejny raz świat zawalił  mi się na głowę, kolejny raz przygniótł mnie tak mocno do ziemii. Czuję, że to ogromny cios. Wiem, że jest i będzie mi bardzo ciężko, bardzo. Wiele razy upadałem, zawsze wstawałem, tutaj potrwa to znacznie dłużej, o ile w ógóle się uda. Jak jestem zakręcony i pogubiony, tak jestem teraz jeszcze bardziej. Zdenerwowanie przeplata się ze smutkiem, ból przeplata się z żalem, czy do jasnej cholery, tak musiało się stać! Dlaczego zawsze o ile czuję, że wstałem, zaraz z powrotem ląduję gębą na glebie. Bez sensu! Wszystko bez sensu! Nic nie warte to wszystko. Wierzę w Boga, wierzę, kilka razy uratował mi skórę, dał następne szanse, ale tego w ogóle nie rozumiem, po co, dlaczego, jaki w tym cel? Przecież ja już dostałem tyle nauczek, po co mi kolejna... . Nie dam rady z tym. Nie pogodzę się z tym, na pewno nie.