Lepsze jutro cz.72

Lepsze jutro cz.72 

Szła dumnie w naszą stonę. Na sam jej widok zrobiło mi się niedobrze. Ręcę zacisnęłam w pięści i próbowałam opanować swoje nerwy. Wszystko w moim życiu się układało dopóki nie pojawiła się ona. Namieszała i przez to skłóciłą mnie z Mateuszem, którego tak bardzo kocham. W głębi duszy poczułam ulgę, że nie będzie żadnego dziecka, ale z drugiej strony miałam ochotę ją rozszarpać za te wszystkie przepłakane noce. 

- Kochanie co ona tu robi? - zapytała piskliwym głosikiem 

- Po pierwsze nie mów do mnie kochanie, a po drugie chyba musimy sobie coś wyjaśnić- powiedział chłodnym tonem głosu Mateusz 

Spojrzałam na Niego, żeby dodać mu pewności. Uśmiechnął się . Skinęłam głową, żeby dać mu znak, że to już pora. Blondynka stała i czekała, aż Mateusz zabierze głos. 

- O co chodzi? - spytała niewinnie 

Zrobiła przy tym tak głupią minę, że wszystkie moje blokady nagle puściły. 

- O co chodzi? Ty dziewczyno jesteś chyba nienormalna! - wykrzyczałam- wynoś się z naszego życia. 

- Hania spokojnie - wyszeptał Mateusz i objął mnie w pasie. 

- Wy.. wy jesteście razem? - wydukała zdziwiona 

- To chyba nie twój interes, a teraz powiedz mi dlaczego mnie okłamywałaś? 

- Okłamywałam, ale w czym? Co masz na myśli? 

- Może to, że nie jesteś w ciąży? 

Wybuchła śmiechem. 

- Żartujesz prawda? - udawała niewiniątko 

- Iza nie denerwuj mnie! Wiem, że nie jesteś w ciąży! Jak mogłaś ? 

- To nie prawda. Ja noszę w sobie nasze dziecko- dalej brnęła w kłamstwo

- Nie kłam. Wiem, że nie ma żadnego dziecka! 

- Mateusz to nie tak, ja chciałam.. 

- No co chciałaś?

- Ale wy jesteście naiwni- zaśmiała się

- Po co to zrobiłaś? Po co rozwalasz moje życie? 

- Jesteś głupi i tyle. Myślałam, ze mi się uda no, ale trudno. 

- Dobrze, że ty tryskasz mądrością- wtrąciłam wkurzona 

- To dla ciebie nic nie znaczy? Chciałaś wrobić mnie w dziecko! 

- Daruj sobie człowieku. 

- Masz zniknąć z mojego życia. Zabieraj swoje rzeczy i już cię tu nie ma.

- Jeszcze tego pożałujecie.

Iza popatrzyła na nas gniewnie i odeszła. Po prostu odwróciła się i poszła. Nie mogłam uwierzyć, że to wszystko się skończyło. Moje życie znowu nabiera sens.

 CDN(nie wiem kiedy)  

 Przepraszam, że w tygodniu nie ukazała się żadna część, ale niestety nie miałam na to czasu ;c  Wczoraj gdy znalazłam chwilkę to photoblog nie działał ;// Dlatego opowiadanie dodaje dopiero dzisiaj ;)