witam...

dzisiejsza fotka jest pożegnalną:

*bo nowe zajęcia

*nowi, lepsi przyjaciele

*nowy styl

*nowe marzenia itd.

kiedy myślę o tobie to bezsilność znowu czuje,

pisze parę zdań i do ciebie adresuje.

ty mi nie odpowiesz, nie wiem jak się miewasz,

jak mam sobie radzić kiedy żyć się odechciewa?

słysze tylko echo gdy do ciebie dzwonie,

teraz za tą przyjaźń karę przyszło ponieść.

idę jak przez mgłę, ty znasz moje motywy,

nie umiera ten kto trwa w pamici żywy.

czemu właśnie teraz mój umysł nie szfankuje,

powiedzjak zapomieć, powiedz a spróbuje.

czasu mi brakuje, dawno nie zaznałam snu,

biegne bez opamiętania aż brakuje tchu.

znam smak krwi, potu, łez,

zresztą wieszjak jest kiedy wszystko traci sens.

chcę kogoś osądzić, ale to niczyja wina,

nie chce się pogrążać, nie chce już wspominać.

nie chcę o tym myśleć i samej siebie zwodzić,

wreszcie nadszedł czas żeby z prawdą się pogodzić...

wiersz jest dedykacją dla wiadomo kogo...

pozdro dla wszystkich ziomali.

"wiesz co się liczy? szacunek ludzi ulicy..."