Wiesz, gdzie zaczyna się pełnia mojego szczęścia? Tam gdzie jesteś TY. A gdzie się kończy? Też tam. Nie wiem, czy gdzieś w ogóle jest lepsze miejsce.

Mam ciągłe poczucie, że brakuje mi czasu na to co jeszcze chciałabym powiedzieć, zrobić, pomyśleć i zapamiętać. Każdego dnia się boję, że moje życie skończy się za wcześnie. I że całą wieczność będę wyliczać rzeczy, których nie zdążyłam zrobić. Wtedy też będę żałować każdej chwili, w której miałeś prawo zapomnieć, jak bardzo ja Cię kocham. Już załuję ich wszystkich... Ale czas leczy rany, trzeba zapominać, a później jest już tylko lepiej.

Za każdym razem, kiedy wydaje mi się, że coś w życiu nie ma sensu, uświadamiam sobie jak wiele mam. Bycie na granicy utraty czegoś ważnego skutkuje pozytywnie. Ciebie, za każdym razem gdy jest trochę źle, doceniam tysiąc razy bardziej.

Miłość nie powinna stawiać ostrych warunków. Ja potrzebuję tak bardzo tylko jednego - nie pozwolić sobie zabrnąć za daleko, nie zniszczyć jej w sekundę i bez poważnego powodu. A wtedy już zawsze będzie nam dobrze...