Rozciągam plecy, znów mnie dziś boli kręgosłup. Cały stres gromadzi się właśnie tam. Tęsknie za Tobą. Za tym jaki byłeś wczoraj, jak byłeś tydzień temu. Z dnia na dzień wszystko się strasznie zmienia. Raz jesteś blisko i wyciągasz dłonie, śmiejesz się do mnie maślanymi oczyma a drugiego dnia jesteś sto metrów przede mną i już na mnie nie patrzysz. Zawsze pytam się pacjentów co dziś czują, kim dzisiaj są dla siebie czy są dla siebie dobrzy. Sama jednak tak rzadko słyszę to pytanie. Obowiązek by pomóc wszystkim, każdemu z osobna i wypełniam ten obowiązek. Codzienność staje się naszym filtrem, spacją, którą wciskamy gdy trzeba popatrzeć do góry. Na niebo, które w burzowych barwach oplata nasze oczy. Staje sie na chwile kimś innym, mam tak samo ludzkie potrzeby jak Ty. Zauważ to i bądź przy mnie. Złap mnie za rękę, przytul. Uznaj, że dziś nie chce ciągnąć za sobą ciężaru całego świata. Chcę jedynie spojrzeć w niebo, pooglądać jak chmury biegną i skaczą po sobie. Nic nie myśleć, nic nie mówić. Nie być.

Bądź mój