człowiek z każdym dniem swojego życia zgina się coraz bardziej. stworzony, żeby upaść, podczas swoich ostatnich sekund łudzi się, pociesza myślą, że to zderzenie z ziemią nie jest bezcelowe, że może zostawi po sobie jakiś ślad

nie jestem feniksem, więc nie miałam jak powstać i odejść. mogłam tylko się czołgać, zginając się coraz bardziej

w mojej szklanej kuli zazwyczaj jest czysto, zwilżam ściany swoim oddechem i poleruję włosami (wypadają) i skórą (blada). kiedy pojawiają się plamy, wpadam w szał, kipię z cichej złości i obijam się o ściany (siniaki). później nie mam już na nic siły, więc staję na środku i przesuwam palcami po suficie bańki, tam gdzie podobno na początku było wyjście. słyszałam chyba nawet, że jedna osoba miała klucz do włazu, ale postanowiła się go pozbyć. wyjście zniknęło, ale i tak codziennie odprawiam rytuał czytania ze szkła opuszkami palców.
bańka jest jak ogromna łza (zimna)

zostawiona w bańce bez odwiedzin i niemych rozmów przez ścianę, nawet na kilka dni, czuję, jak sufit zaczyna się obniżać i zabierać mi przestrzeń, moją bezpieczną pustkę
ściany już zabierają mi możliwość ruchu; nastaje noc i mogę słuchać ich opowieści o zabitych czasach, przecież i tak nie moge zasnąć
boli i nawet ten chłód nie pomaga; zimna tafla zaczyna mnie parzyć - to ja wpadam w lodowate głębiny czy już tracę resztki zmysłów?

jestem z ziemią już prawie jednością
jestem królową ekstremizmu i pasywnej agresji. w tym ustroju wolałabym już być służką, niż pieprzoną władczynią. to władcy mają najmniej kontroli
jestem niesprawna i niepoprawna; ból płynący z zadawanej sobie maksymalnej, prawie śmiertelnej dawki masochizmu sprawia mi chorą satysfakcję
jesteś dla mnie maso-trybikiem moich myśli, pozostawionych samym sobie, osamotnionych i wyżartych z pustki

czemu wciąż wracam

nie podniosłam się wcale