[b]Part 4.[/b] Laura z uporem maniaka dobijała się do łazienki, z czego wyjąca pod prysznicem Larina najwyraźniej nie zdawała sobie sprawy. Złorzecząc na cały świat, głównie na tępe, pustawe, i prysznicowo - operowe blondyny, wyszła z pokoju, dzierżąc ze sobą naręcze ciuchów, ręcznik i kosmetyczkę. Przeszła niecałe dziesięć metrów, kiedy jej oczom ukazały się znajome już drzwi z numerem ulepszonego szatana. Zapukała. - Mogę w czymś pomóc? - Cześć. Ty jesteś?... - ...Gustav. Gu - stav. - No tak - zachichotała niczym napalona pensjonareczka - Gustav... Bo ja tu po prośbie... - Laurze się spodobało, i postanowiła ponownie odwiedzić nasz dom dzikiej rozpusty - obok Gustava pojawił się Tom. - Właśnie. - No to witamy w skromnych progach - Gustav uśmiechnął się, i przepuścił ją w drzwiach. - Cześć - przywitała się z siedzącym na dywanie Georgiem - Macie wolną łazienkę? - Nie mamy. Czemu pytasz? - Bo MY też nie mamy, a chciałabym się umyć. - No to musisz chwilę się wstrzymać, bo szanowny panicz Bill okupuje prysznic dopiero pół godziny. Znaczy za godzinę wyjdzie. Ale jakby na zawołanie w drzwiach ukazał się Bill, ubrany jedynie w sięgające mu do połowy tyłka spodnie, spod których wdzięcznie wystawały białe bokserki. Nie czekając na zaproszenie/ wyproszenie/ zbędną pogawędkę Laura wpakowała się do łazienki, zatrzaskując za sobą drzwi. Z szerokim uśmiechem rozejrzała się po pachnącym kokosem pomieszczeniu, w całości wyłożonym kremowymi kafelkami. Na prawo stała ogromna wanna, a Laura dałaby rękę sobie uciąć, że nie jest pierwszą dziewczyną, która się w niej wykąpie. Zrzuciła jeansy, podejrzliwie rozglądając się na boki. Szczerze mówiąc, nie zdziwiłaby ją obecność kamery. Nie wykrywając niebezpieczeństwa, rozebrała się, i zanurzyła w gorącej wodzie. - Tego mi było trzeba - mruknęła z rozkoszą, zanurzając się po same uszy. Tę błogą chwilę brutalnie przerwało walenie do drzwi. - Laura! Tylko mi nie właź do wanny, specjalnie sobie wody napuściłem, słyszysz?!... - Łups. - zachichotała, sięgając po małą buteleczkę, wypełnioną, jak się okazało, kokosowym szamponem... - ... dla niemowlaków. Jak słodko. Ale pachniał naprawdę świetnie. - Ej, Bill! - zawołała - Gdzie tu się włącza bąbelki?! - Wyłaź mi z tej wanny! - zawył wokalista, rozpaczliwie ciągnąc za złotą klamkę, która bynajmniej nie zamierzała ustąpić. - Zaaaraz... - Mam ochotę cię ugryźć w tyłek, wiesz?! - Czy to jest jakiś podtekst erotyczny? - Grr... Usłyszała jeszcze, zanim całkowicie zniknęła pod zburzonym lustrem wody. Nastąpiła gwiżdżaca w uszach cisza. Laura nie zdążyła się nawet zastanowić, czy cisza faktycznie może gwizdać, kiedy natknęła się na mały, czarny guziczek. Bingo. - Push the button - zaintonowała po wynurzeniu, i z szerokim uśmiechem przymknęła oczy. * - Dzięki, chłopcy - uśmiechnęła się słodko, stając w drzwiach łazienki - Teraz do szczęścia brakuje mi już tylko obiadu. Bill gdzie? - zdziwiła się. Była niemal pewna, że po jej wyjściu rzuci się albo na nią, albo na ukochaną wannę. - Poszedł się do was wykąpać - odparł Gustav, który, jak zauważyła, w wielkim skupieniu polerował swoje patyczki... wróć - pałeczki. - Aha. W każdym razie dzięki za użyczenie ciepłej wody i kawałka pachnącego mydła, chociaż jeśli chodzi o to drugie, zbędny luksus. - Nie ma sprawy. Następnym razem mydła nie dostaniesz. Uśmiechnęła się. Przerzucając ręcznik przez ramię, i żegnając się w locie z chłopakami, wybiegła z pokoju. --------------------------------------------------------------------------------------------------- `Tokio Hotel - spring nicht (orchester version)