wygląda na to, że zaczął się nowy etap w moim życiu. zmiany, zmiany, zmiany. I z reguły zawsze zaczynając nowy etap w życiu, chce sie cos poprawiać, ulepszać, niestety u mnie tym razem nie na tym to polega. Boże. Siedzę i sobie pluję w brodę, że może dało to się inaczej rozegrać, niczego nie tracąc i nie psując tego co było, a było to dla mnie ważne. Ba, to była jedna z tych najwazniejszych rzeczy w moim zyciu.

Eh, dobra, ale jak to kazdy wie, PEOPLE ALWAYS LEAVE. I nigdy bym nie powiedziala ze akurat NAM sie to przydarzy... szok dla mnie, czuje sie tak beznadziejnie, jakby ktos zabral czastke mnie. I brak mi Ciebie, glupich rozmow o niczym, czasu spedzanego z Toba... Wszystkiego mi brak. Mimo ze minelo bardzo niewiele czasu od tamtego momentu, kiedy stalo sie jak sie stalo... Nie wiem jak dalej sie to pouklada, nie wiem. Powiedziales ze sobie poradze. Jakos na pewno, ale to nie w tym rzecz. Bo po prostu tak bardzo mi zal... Nie wiem czy to przeczytasz kiedykolwiek, mam nadzieje ze jednak tak. Mam nadzieje ze  dowiesz sie, ze jestem ZLA, ogromnie ZLA, ze tak to skonczylismy.

Eh i teraz juz wiem, ze zycie to wybory. Mniej wazne, czasem bardziej wazne... W kazdym razie ten, przed ktorym postawiles mnie Ty, byl chyba najtrudniejszym. Ale nie moglam postapic inaczej, bo ludzie to ludzie, a nie rzeczy, miedzy ktorymi mozna po protu wybrac. I o jednym zapomniec, kosztem drugiego. To bez sensu. Wiec mimo tego ze moglam to ocalic wybierajac inaczej, z drugiej strony wiem ze nie moglam.

Moze zrozumiesz kiedys, ze zalujesz. Ze chcialbys wrocic, naprawic... Kurwa, chcialabym zebys zrozumial.

Nie daje mi to spokoju.

 Blokuje komentarze, bo nie po to wyrzucalam to z siebie, zeby robic sensacje i sie uzalac, a wy macie mnie pocieszac... Pisalam to z mysla, ze moze naprawde tu zajrzysz. Kiedys.

Tymczasem idę, końcówke tego dennego dnia spędzic przed tv, z kubkiem herbaty w ręku i całą masą wyrzutów sumienia i głupich mysli. Grrr!