chciałam być za pewna siebię, chciałam być sobą, znowu się zapadłam, upadłam, dużo wymagam, a sama mało robię, mało daję od siebie. mam marzenia jak każdy, troszcze się o nie, ale często się  w nich zapadam. za dużo sobię wyobrażam, za mało realizmu. czasami uważam siebie za pieprzoną egoistkę, za osobę bez celu, za osobę bezbronną, mam wiele twarzy jak każdy z nas. boli mnie jednak to, że moja wyobraźnia wytwarza emocje, bo od tego posiadam serce. gubie się znowu, bo spotykam ideały, ale nie potrafię ich zdobyć, bo aby je mieć, muszę być nim sama, a nie potrafię. zbyt wiele kompleksów, za mało wiary w jutro. psychicznie poddałam się już dawno, a niby dorosłość miała dać mi twardy grunt. nadal szukam siebie, żałuję tylko, że w błędnej kwestii.