niebiesko

- Jest w tym świecie jakaś przejmująca samotność. Widać ją w niespiesznym ruchu wskazówek zegara. Ludzie okrutnie zmęczeni, okaleczeni przez miłość albo jej brak, ludzie zwyczajni nie są dla siebie nawzajem dobrzy. Bogaci nie są dobrzy dla biednych, biedni nie są dobrzy dla bogatych. Boimy się.
- Bukowski jest tu poczytny?
- To prawda?
- Poniekąd. Czasem w sercu możesz więcej serca znaleźć niż by się spodziewało. Ludzie to szaleńcy. Ty podobno jesteś zwierzęciem.
- Był tu kiedyś taki jeden. On, chłopczyk, ośmioletni on, książę.
- Mały był?
- Mały, bardzo mały. Zwiedził sporo, cytował, tęsknił za kimś. Zastanawiał się czy wiersze są o nim też. I kim jest.
- A Ty kim jesteś?
- Jestem nieszczęśliwym nieznajomym bazgrzącym na ulicach Meksyku- moi przyjaciele mnie obumarli, moje kochanki zniknęły, moje łóżko kołysane i drgane trzęsieniem ziemi. I nie ma świętej trawy by odlecieć przy świetle świecy i śnić.
- Wielu słów używasz, nieświadomie ludzko.
- Słowa chłonę jak gąbka, przecież to bóstwo.
- Dużo Ci człowiek opowiedział?
-Malutko, powiedz więcej.
- W drodze beatniku, w drodze.

           Jest w tym świecie jakaś radość pisania, jakieś przejmujące piękno myśli. Nadzieja splatająca się z zatrzymanym z przerażenia sercem, przerażenie wypełnione siłą, układające nas co dzień do snu. Prozaiczne źródła inspiracji, niespełnione chęci , obalone ambicje i włosy rwane w szaleństwie, złocisty ciemny blond. Szał rozpaczy i szał rozkoszy, ludzie w ekstazie i ci na dnie. Strumień świadomości ujawnił słabość, chcieć a móc to jedno z większego zła. Czekamy, kontemplujemy, boimy się starając, a przecież życie jak język tworzysz Ty sam.