kolejne przebudzenie

      Przecież kiedyś pijaliśmy razem kawę. Pijaliśmy, rozmawialiśmy, śmialiśmy się szczerze i znaliśmy się. Ty znałeś dobrze mnie, a ja znałam dobrze Ciebie, a przynajmniej tak mi się wtedy wydawało. To było proste. Dym z papierosów drażnił nasze płuca, mrużyliśmy w ciemności oczy, a nasza wspólna obecność była tak dobra, że świat nie mógł jej znieść.

Pijaliśmy kawę. Lubiliśmy ciszę i słodkie dźwięki gitary, na której delikatnie grały wprawione palce. Zegar tykał, ale czas nie mijał i tych chwil było tak nieskończenie wiele. Czysta rozkosz.

Przy tej gorzkiej kawie zderzaliśmy się z gorzką rzeczywistością, która wtedy, w tamtej ciemności, w otoczce tamtego duszącego dymu, przy tamtych dźwiękach gitary, była odległa niczym niezbadane galaktyki, malutka, niepoznana, niepozorna, nieznacząca. Nie dotyczyła nas. My nie dotyczyliśmy jej. Wznieśliśmy się ponad przestrzeń. Wtedy i tam.

Kawy było mało, a każdy łyk pity z niewobrażalną wręcz dokładnością usilnie próbował przypominać nam, że szklanka jest tylko szklanką. Ja widziałam naczynie do połowy zapełnione kawą, Ty widziałeś w połowie bez. To nas poróżniło.

Potem coś drgnęło i ja stałam się skrajną altruistką, a Ty radykalnym hedonistą. Niby trywialność. Ale kawa powoli się kończyła. 

Nie zauważyliśmy kiedy ktoś nieoczekiwanie zapalił światło i wyłączył muzykę i nagle oczy nam się otworzyły. Tylko na co?

Nie znam Cię. Nie znam Cię, człowieku. Nie wiem kim jesteś i co Ty tu robisz. Nie wiem na jakim etapie jestem ja. Chciałam ostatnio zagrać w incepcję i weszłam ze snu w sen, a potem trafiłam do rzeczywistości i wszystkie wymiary zlały się w jedno. Wiem tylko to, że mózg wariuje. Nie znamy się, a kawa się skończyła.