Czasami się boje, czasami nawet bardzo. I chociaż wiem,że mam przy sobie wiele ważnych osób, którzy w każdej chwili mogą mi pomoć i wesprzeć mnie, to w środku, gdy jestem sama w domu, siedzę w pokoju, i patrzę na zdjęcia na ścianach, czuję ogromny strach, że tam będę zupełnie sama, ze zdjęciami w ręku i wspomnieniami w głowie. I chociaż wiem, że istnieją komórki i internet, to strach nadal nie chce mnie opóścić. Tak naprawdę, od tego momentu wszytsko się zmieni, prawda? Już nie będzie tak samo. I chociaż myślę, że te trzy lata szybko mniął, to w środku czuję, że to będą bardzo długie, męczące, nieprzewidywalne trzy lata, których teraz panicznie się boję.